[Een gesprek tussen twee Palestijnse jongens uit het Yarmouk-kamp, de een is het kamp ontvlucht, de ander vastbesloten te blijven. Vertaald uit een Arabische Facebook-post van Raja Deeb, coordinator van de Aidoun groep in Syrie, die het gesprek toevallig opving:]
De ene jongen: “Waarom willen jullie nu per se blijven?”
De andere jongen: “Beter dan ronddwalen en vernederd worden.”
De ene: “Maar jullie worden omsingeld, hebben geen eten, geen medicijnen, kunnen het kamp niet in en niet uit…en dat nu al 3 maanden…”
De ander: “Dat klopt. We hebben niets te eten en als iemand ziek is lukt het ons niet om medicijnen te vinden.”
De een: “Kom het kamp dan uit!”
De ander: “Nee, we gaan niet weg!”
De een: “Waarom dan? Wat verwachten jullie dan?”
De ander: “Omdat…als we hier dood gaan dan sterven we ten minste in waardigheid in onze huizen, we hebben hier een begraafplaats waar we begraven kunnen worden.Ik wil weleens weten, als een van jullie die het kamp hebben verlaten overlijdt, waar wordt die dan begraven? Voor de belegering brachten jullie ze hierheen, en wij deden de begrafenis. Maar nu, wat moeten jullie dan doen?”
De ene is stil.
De ander: “Geef dan antwoord, wat doen jullie dan?”