Dat mist Abu Fidaa, een van de Nederlandse mujahedeen in Syrië nog het meest, zo zegt hij in het zeer lezenswaardige interview in de volkskrant van 15 juni. Een aanrader voor wie wil begrijpen wat de vrijwilligers beweegt om naar Syrië te gaan.
De mujahedeen hebben sinds kort ook nog een facebook pagina geopend. De slogan van de pagina was eerder: “Geen woorden maar daden”, maar sinds de dood van een van de Nederlandse strijders, Abu Baseer is deze veranderd in “In bloed gesmoord, door kogels gedoopt, zoals ik had gehoopt”.
Ik volg de pagina nu al een tijdje in de hoop te begrijpen wat hen drijft om deel te nemen aan de strijd in Syrië. Gevoelsmatig denk ik ze ergens te begrijpen. Het schrijnende onrecht. De onverschilligheid. De drang om iets te doen. En: de mogelijkheid om iets te doen.
En is er een fundamenteel verschil tussen bijvoorbeeld iemand als Anne de Jong die met een boot naar Gaza vertrok om de Israëlische blokkade te doorbreken en aan de kaak te stellen, en een jongere die naar Syrië afreist? En wij? Wij spelen ook onze rol, strijden samen met onze vrienden, activisten en partners tegen het onrecht in Syrië. En we roepen Nederlanders op om met Adopt a Revolution mee te doen.
Terug naar de facebook pagina van de Mujahedeen. Het valt me op hoe enorm Nederlands deze is. Neem nu deze passage: “Terwijl de jeugd van de ongelovigen bezig is met coma zuipen en hun lage dierlijke begeerten achterna rennen offeren deze jeugdigen hun leven op voor een nobel doel!!”. “Coma zuipen”. Hoe Nederlands wil je het hebben? Of check de passage in het interview over Het Patatje. Abu Fidaa: “We zouden een moord kunnen plegen voor een patatje oorlog (ik hoop dat men de dubbele ironie ziet).” Kijk, dit herken ik. De ironie en het patatje. Toen ik jaren geleden 8 maanden in Rafah, in de Gazastrook woonde had ik hetzelfde. Ik grapte ook wel eens over ons nationaal gerecht (en stuitte natuurlijk vooral op onbegrip). En het eerste wat ik deed na terugkomst op Schiphol was een patatje oorlog kopen. Man, wat had ik dat gemist!
Tot zover het begrip. Ik worstel me door de posts en de comments en ik begrijp er steeds minder van. Het is dan wel in het Nederlands, maar het is niet mijn taal. Directe koranische vertalingen, religieuze frasen en een ronduit archaïsch taalgebruik. Ze proberen uit te leggen waarom ze naar Syrië gaan, eren hun martelaren en verdedigen zich tegen laster die er in de media tegen hen wordt gevoerd. En ze wijzen fijntjes op de onverschilligheid die er in het Westen is jegens de Syriërs.
Maar de verheerlijking van het geweld en het martelaarschap is wat mij betreft de bottom line. Als ik iets geleerd heb van mijn reizen in het Midden-Oosten en mijn werk voor IKV Pax Christi, dan is dat wel het besef van de allesvernietigende kracht van wapengeweld, de diepe wonden die het slaat in mensenlevens.
In mijn achterhoofd zie ik de onthoofdingsvideo die er onlangs op het internet verscheen waar in het Nederlands gesproken werd. Gruwelijk. Sektarisch taalgebruik: een “Sjiitische ongelovige” krijgt z’n verdiende loon. Ik denk aan de zorgen die veel van onze vrienden in Syrië hebben over de toenemende invloed van de fundamentalisten en salafisten. Hoe deze gasten toegang hebben tot het oliegeld uit de Golfstaten en langzamerhand de civil society in Syrië overnemen, dat zij een van de redenen zijn dat veel minderheden in Syrië zich nog steeds niet bij de revolutie durven aan te sluiten.
Tegelijkertijd hebben ze ook respect voor de slagkracht en toewijding van strijdgroepen als al-Nusra. Zij zijn gedisciplineerd en hebben het vrije leger al vaak uit de brand kunnen helpen. Zij zijn de enigen die de moordtroepen van al-Assad tegen kunnen houden.
Maar ze zijn wat mij betreft eerder onderdeel van het probleem in plaats van de oplossing. En zijn ze in feite bezig om na het geweld van 40 jaar dictatuur, Syrië klaar te stomen voor een nieuwe geweldsgolf, die als we niet oppassen, als we niets blijven doen, nog jarenlang kan duren.
Maar daar zou ik het graag eens persoonlijk met de mujahedeen over willen hebben. Onder het genot van een patatje oorlog bij de Nederlandse frietkoning Bram Ladage of beter nog: een Showarma bij al-Rayas in Damascus.