De Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever voelen zich vergeten. Al 55 jaar sluiten met name Europese landen, de Verenigde Staten en de media hun ogen voor het feit dat Israëlische regeringen stelselmatig internationale wetten negeren en mensenrechten schenden. Hierin sluit ik me aan bij de woorden van mijn Palestijnse collega en vriend: all sekot alamt all reda, oftewel wie zwijgt stem toe.
Voor de meeste Palestijnen zijn wegkijken en negeren geen optie. Dagelijks worden ze geconfronteerd met de consequenties van de Israëlische bezetting. Desondanks blijven velen standvastig en vastberaden in vreedzaam verzet. Sumud noemen de Palestijnen dit. Ze volharden in hun dagelijks leven, blijven op hun eigen land, ongeacht de situatie. De twee families die we bezoeken in Ein Shibli belichamen dit verzet voor mij.
Ein Shibli
Wekelijks bezoeken we de families, die tussen twee buitenposten wonen. Dat zijn nederzettingen van Israëlische kolonisten die ook volgens Israël zelf illegaal zijn. De emotie en wanhoop die ik om mij heen voel als ik hier aankom, zijn moeilijk te beschrijven. Vier incidenten per dag – geweld of intimidatie – zijn hier eerder regel dan uitzondering. Van de Palestijnse autoriteit komt geen hulp omdat de inwoners ‘dapperder’ moeten zijn en van het Israëlische leger hoeven ze ook geen hulp te verwachten.
Aisha, een oudere vrouw die samen met haar man Nabil in een van de huizen woont, barst in huilen uit op het moment dat we aankomen. Ze vertelt ons hoe ze die ochtend is bedreigd door Moshe. Moshe is een beruchte kolonist, die dagelijks Palestijnen intimideert en bedreigd. De stress en het angst niveau zijn in Ein Shibli constant en alom aanwezig. Sinds Moshe twee en half jaar geleden zijn buitenpost heeft gesticht, is aanhoudende angst het leven van de families gaan beheersen.
Yamen en Mo’nin
Naast Aisha wonen ook de 11-jarige Mo’nin en de 12-jarige Yamen samen met hun moeder in Ein Shibli. De vader is vanwege water- en voedseltekort met de rest van de familie weg voor de zomer. De jongens zijn ontzettend moe. Samen dragen ze de zorg voor de kudde schapen. Dagelijks zijn ze acht uur op pad in temperaturen tussen de 40 en 45 graden. Alsof dat niet zwaar genoeg is, worden de minderjarige jongens vrijwel dagelijks door volwassen kolonisten van de buitenpost uitgescholden, aangevallen, bedreigd of op andere manieren geïntimideerd.
Nadat wij het expliciet vragen vertellen de jongens dat ze zijn geslagen door de kolonisten. Onlangs hield Moshe zelfs een vuurwapen in het gezicht van Yamen. Een vredesactivist maakte een foto en toonde die aan Israëlische soldaten. Zij zijn verantwoordelijk voor het beschermen van de burgers[1] in het gebied maar deden niks. Mo’nin en zijn broer slapen tegenwoordig buiten. Ze vinden dat prettiger omdat ze de kolonisten kunnen zien aankomen en ze niet ingesloten kunnen worden. Want ook de nachten gaan vaak gepaard met bedreigingen; kolonisten roepen dat ze de huizen in brand zullen steken en dat de families het land moeten verlaten. De families slapen vrijwel niet, soms maakt Nabil gebruik van de relatieve veiligheid van onze aanwezigheid om te slapen. Mo’nin vraagt zijn moeder geregeld huilend waarom dit gebeurt en waarom zij worden lastiggevallen.
Sumud
Wanneer we in Ein Shibli zijn, verdwijnen alle problemen die we zelf denken te hebben. Deze mensen willen in vrede wonen op de plek waar ze al jaren hebben gewoond. Ondanks de constante stress, de angst, het geweld, en de uitzichtloosheid blijven zij op hun plek, omdat zij vinden dat het hun recht is daar te wonen. Aisha vertelt haar zonen niet over het geweld, omdat ze bang is dat ze dan zullen terugvechten en in de gevangenis belanden. Nu de scholen weer starten, maken ze zich op om weer naar school te gaan, al weten ze dat ze ook van en naar school doelwit van kolonistengeweld zullen zijn.
Deze mensen blijven hopen, ook al is de situatie hopeloos. Deze kinderen leven met de consequenties van een conflict, vijf keer hun leeftijd. Deze mensen leven onder een apartheidsbewind[2] en een hele generatie groeit op zonder ooit iets anders gekend te hebben.
Ik ben trots op deze jongens, maar tegelijkertijd ben ik bezorgd. Ze zijn nu zo aardig, maar ik kan me niet voorstellen dat dit zo blijft. Hoe kunnen zij opgroeien tot stabiele personen als je tijdens je kindertijd, die onschuldig en plezierig zou moeten zijn, dagelijks wordt bedreigd, geïntimideerd of aangevallen? Ik ben bang voor het effect dat dit leven zal hebben op een gehele nieuwe generatie Palestijnen.
Rik is als Nederlandse waarnemer van het EAPPI programma (Ecumenical Accompaniment Programme in Palestine and Israel) afgereisd om gedurende drie maanden ‘beschermende aanwezigheid’ te bieden aan Palestijnse burgers en gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Hij verwerkt zijn indrukken in blogs.
[1] Volgens International Humanitair recht is het de verantwoordelijkheid van de bezetter om burgers die zich niet in het conflict mengen, te beschermen. https://guide-humanitarian-law.org/content/article/3/occupied-territory/#:~:text=The%20occupying%20power%20has%20the,for%20religious%20worship%20(GCIV%20Arts.
[2] United Nations (2022). https://news.un.org/en/story/2022/03/1114702. Human Right Watch (2021). https://www.hrw.org/news/2021/07/19/israeli-apartheid-threshold-crossed. Amnesty International (2022). https://www.amnesty.org/en/documents/mde15/5141/2022/en/
