Vandaag 2 jaar geleden begon de Syrische revolutie. Na de volksopstanden in Tunesië, Egypte, Libië en andere Arabische landen, kwamen ook in Syrië mensen massaal de straat op om te vreedzaam te protesteren voor hun vrijheid en hun waardigheid. Wat als een massale, geweldloze volksopstand begon, werd beantwoord met gewelddadige repressie. Nu, twee jaar later, is de revolutie ontaard in een gewelddadig conflict dat aan zeker 70.000 mensen het leven gekost heeft. Honderdduizenden zijn gewond, gevangen of verdwenen. Zeker 1 miljoen Syriërs is het land ontvlucht en bijna 3 miljoen zijn in eigen land ontheemd geraakt. De eerste verantwoordelijkheid daarvoor draagt het regime van president Assad. De opstand heeft ook een gewelddadig karakter gekregen, gewapende groepen bevechten het regime en soms ook elkaar. De gewapende opstand rechtvaardigt echter op geen enkele manier het inzetten van tanks, bommenwerpers en raketten tegen zijn eigen bevolking. Een regering wordt geacht zijn eigen burgers te beschermen, het Syrische regime is echter hun grootste vijand.
Al meer dan een jaar geleden zei Ban Ki Moon: “The world community has failed the Syrian people.” Verdeeldheid van de VN Veiligheidsraad en halfslachtige maatregelen van de internationale gemeenschap hebben er mede toe geleid dat Syrië dreigt te verworden tot een falende staat midden in het toch al onrustige en gespannen Midden-Oosten. Politieke druk op het Assad-regime om tot onderhandelingen te komen, heeft geen effect gehad. Het wapenembargo dat door de EU afgekondigd is, heeft vooral tot effect gehad dat de meer gematigde revolutionaire milities van wapens verstoken blijven terwijl het regime en de radicale jihadistische milities bewapend blijven. De toegezegde grootschalige humanitaire hulp aan de vluchtelingen, ontheemden en slachtoffers in Syrië, bereikt de mensen onvoldoende. Zeker in de bevrijde gebieden is de humanitaire nood schrijnend. Het is geen wonder dat een groot deel van de Syriërs zich door de rest van de wereld in de steek gelaten wordt.
Toch is er reden voor hoop. Er zijn tal van initiatieven, ook in Nederland, van mensen die Syrië niet opgegeven hebben. Syrische Nederlanders die dekens en medicijnen verzamelen voor hun landgenoten, artiesten die naar de vluchtelingenkampen willen gaan om hoop te bieden, hulporganisaties en kerken die handig hun humanitaire hulp wel bij de meest getroffen burgers weten te krijgen. IKV Pax Christi wil vooral inzetten op Syriërs die proberen hun eigen veiligheid te organiseren, en het streven naar vrijheid en menselijke waardigheid, dat ten grondslag ligt aan de Syrische revolutie, te midden van al het geweld proberen te verwezenlijken. Wij steunen de Syrische Oppositie Coalitie onder leiding van Mouaz Al Khatib in hun streven naar erkenning en effectieve steun. Eén jaar geleden startten wij, in navolging van een Duits initiatief, Adopt a Revolution https://www.adoptarevolution.nl/ om plaatselijke revolutionaire comités te ondersteunen. Ook nu nog zijn er initiatieven die onze morele en financiële steun hard nodig hebben. Zoals de groep activisten in Aleppo die weer een school op probeert te zetten voor de vele kinderen die moeten overleven in de verscheurde stad. In het Palestijnse kamp Khan esh-Sheh in Damascus zijn er nu tienduizenden ontheemden bijgekomen. De activisten in het kamp bieden de ontheemden hulp en steunen de bewoners van het kamp om te kunnen blijven. Het comité in Deraya, dat bestaat uit geweldloze jongeren, heeft geld nodig om hun krant te drukken en te verspreiden. Deze krant, āEinab Baladiā (āDruiven van het landā), wordt wekelijks illegaal gedrukt en verspreid. De krant wordt in heel Syrie gelezen en staat symbool voor de vreedzame idealen van de revolutie.
De Syriërs verdienen het niet in de steek gelaten te worden. #dontfailsyria. Adopt a Revolution.
