Woensdag 21 november
In Saraqeb is het al geruime tijd rustig. Twee maanden geleden leefden mensen nog met het idee dat elke dag de laatste kon zijn, maar nu beginnen sommigen weer voorzichtig aan de toekomst te denken. Ook Ahmed durft weer groot te denken en is met een nieuw project begonnen.
“Hoi Ahmed, waar was je gisteren? Ik probeerde je de hele dag te bellen maar je nam niet op. Even dacht ik dat er iets ergs gebeurd was…”
“Nee joh, we waren gewoon de hele dag op pad. Had ik je al verteld van de bomen die we hebben geplant?”
“Nee, vertel.”
“We maken dus een ‘vredesbos’, langs de snelweg aan de noordkant van Saraqeb. Vroeger, dus voor 2011, hadden we allemaal bossen hier bij Saraqeb. Maar door de oorlog en de armoede hebben mensen alle bomen gekapt voor brandhout. We hebben wel geprobeerd om dat te voorkomen, maar je kunt mensen niet verbieden om zich warm te houden, ze hadden geen keus.”
“Ik kan je foto’s laten zien van de plek. Vroeger was het een prachtig bos waar we altijd gingen picknicken, nu is het een kale vlakte. Een puinhoop. En sinds kort wonen er ook nog mensen in tenten. Vluchtelingen uit Abu Dohour, een dorp dat door het regime is veroverd.”
“We zijn er naartoe gegaan en hebben samen met de kinderen 70 bomen geplant. We hebben opzettelijk bomen gekozen die niet zo heel erg groot worden zodat ze niet meteen gekapt kunnen worden. Na het planten van de bomen zijn we met de kinderen naar een restaurant en speeltuin bij Idlib geweest. Een heerlijk dagje uit.”
“We noemen het ‘vredesbomen’ en we hopen dat de bomen en de kinderen in vrede kunnen opgroeien. Ik moet je iets bekennen: vroeger wilden we vooral vrijheid, maar na 7 jaar geweld snakken we hier vooral naar vrede. Ik hoop trouwens dat de dag zal komen dat we elkaar kunnen ontmoeten, dat je ons in Saraqeb kunt bezoeken. Echt, ik hoop dat die dag ooit zal komen.”
