Maandag 8 juli 2019
Ik ben in Gaziantep, niet verder van 150 kilometer van Saraqeb. 150 kilometer van de oorlog die maar niet wil stoppen. In Gaziantep is het een rustige vrije dag. In Saraqeb is het nu ook rustig. Behalve dan het overvliegen van straaljagers en het gedreun van explosies in de verte.
“Hoi Ahmed, hoe is het?”
“Zit je in Gaziantep? Werkelijk? Ach, wat zou ik daar nu graag zijn…”
“De laatste dagen denk ik alleen maar aan weggaan. Je weet dat we wat grond hebben in Raqqa en als we dat zouden kunnen verkopen, misschien dat we dan kunnen vertrekken. De toekomst hier, die bestaat niet meer. We leven hier onder HTS [de jihadistische militante groep Hayat Tahrir al-Sham] en de oorlog, in Raqqa zoeken de Koerden toenadering tot het regime.”
“Heb je gehoord van Kafranbel? De stad die symbool staat voor al het goede van onze revolutie is verlaten. De mensen zijn er weggebombardeerd. Maar wat zo pijnlijk is: een van de piloten die meedoet aan de bombardementen komt zelf uit Kafranbel. Ze hebben hem vanwege zijn verdiensten tot kolonel gepromoveerd.”
“We horen meer van die verhalen: zo is iemand uit Khan Sheikhoun die in het Syrische leger leiding geeft aan de bombardementen daar, en we kennen dezelfde verhalen uit Saraqeb. “
“Misschien zijn de verhalen waar, misschien niet. Maar ik vraag me af waarom ze dit doen. Omdat het criminelen zijn? Of vanwege status en macht? Ik weet het niet. Misschien worden juist deze mensen gedwongen dit te doen. Om deel uit te maken van hun nieuwe gemeenschap, het leger, de Assad-getrouwen, moeten ze alle banden met hun oude gemeenschap verbreken. Sterker nog, die moeten ze kapotmaken. Wie het weet mag het zeggen…”