Dinsdag 6 november
In Jarjanaz, een dorp ongeveer 25 kilometer van Saraqeb, zijn vrijdag zware artilleriebeschietingen van het Syrische leger geweest. Hierbij werden tien mensen gedood. De beschietingen waren zo hevig dat de mensen in Saraqeb de grond voelden trillen. Ahmed belde, maar hij wilde het over iets heel anders hebben.
“Hoi Ahmed, ik zag dat je me belde, is er iets?”
“Heb je m’n bericht in Whatsapp gezien? Vanochtend zag ik op Facebook een video van een jongetje, Omar uit Kaframbude, een dorp bij Hama. Ik ken het dorp niet en ik ken het jongetje niet, maar de video greep me erg aan. Ik dacht: “Ik moet dit meteen doorsturen.”
“Het jongetje lijdt aan een ernstige en zeldzame ziekte. Het is het soort ziekte dat maar een keer op een miljoen voorkomt. De familie heeft net te horen gekregen dat ze hem hier of in Turkije niet kunnen helpen. De dokters hebben gezegd dat zijn enige kans op redding in Europa ligt, dat er daar artsen zijn die hem kunnen genezen.”
“Als vader van twee jonge kinderen probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn als ik in de schoenen van de vader van Omar stond. Ik zou radeloos zijn en alles op alles zetten om het leven van mijn kind te redden. Het laat me maar niet los. Misschien zijn er ergens mensen die het lezen en iets willen doen… ik weet het niet… ik voel dat ik iets moet doen, daarom belde ik dus.”
“Spreken we elkaar snel weer?”
