Woensdag 3 oktober
In Nederland debatteerde de Tweede Kamer over Syrië. Kamerleden vlogen elkaar in de haren over de vraag of de niet-letale steun wellicht bij terroristische organisaties is terechtgekomen en of de maatschappelijke projecten die Nederland steunde überhaupt wel zin hadden. Ahmed had wel iets anders aan zijn hoofd, zijn halve familie is ziek. Gelukkig zijn er goede ziekenhuizen in Saraqeb.
“Goedemorgen Ahmed, je klinkt ziek.”
“Ben ik ook, maar dat is wel het kleinste probleem. Ik heb de halve nacht niet geslapen en gisteren was het een gekkenhuis hier.”
“Ik was met mijn vrouw naar het ziekenhuis. Sinds de geboorte van mijn dochter Lana heeft ze klachten. Ze praatte er nooit over, maar nu werd het te erg. Ze heeft medicijnen gekregen. Als het na tien dagen niet beter wordt moet ze geopereerd worden.”
“Dat is één. Mijn moeder had namelijk kiespijn, maar omdat ze hartmedicijnen gebruikt moest ik ook met haar eerst naar het ziekenhuis, en daarna naar de tandarts.”
“Verder is mijn andere dochtertje Layal ziek en heb ik zelf ook nog eens griep. Het zal liggen aan het weer hoop ik. We gaan naar de winter toe.”
“Gelukkig zijn de medische faciliteiten in Saraqeb goed. We hebben hier vier ziekenhuizen, waarvan er drie gratis zijn. Ze worden gesteund door internationale NGO’s en door de Turkse overheid. Zelf ben ik naar het “SAMS-ziekenhuis” geweest, dat wordt gerund door een Syrisch-Amerikaanse organisatie.”
“De meeste dingen kunnen we hier dus oplossen, maar als er complexe operaties moeten worden gedaan, dan moeten we naar Turkije. In zulke gevallen laten ze mensen de grens over. Ze krijgen natuurlijk wel een āretourticketā want ze willen natuurlijk niet dat we er blijven.”
“Beterschap Ahmed”
“Dank je, we spreken elkaar.”
