Ontmoetingen aan tafel, elkaar leren kennen; dat is wat oud-huisarts en Club van 100-lid Wim Berger al zijn hele leven inspiratie, moed en hoop geeft. Het bracht hem na 40 jaar terug bij PAX. Wim: ‘De dialoog aangaan, een ander leren begrijpen is wezenlijk. En dat is wat PAX ook doet. PAX is voor mij herkenning.’
Zijn allereerste kennismaking met PAX dateert van 1959, toen Wim, zoon uit een katholiek huisartsengezin, na zijn eindexamen een PAX-wandeling meeliep. ‘Het was heel leerzaam en inspirerend om met anderen te praten over de dingen die belangrijk zijn in het leven.’
De overgang van het platteland naar de stad
Veel tijd om daarover na te denken kreeg hij niet. Zijn vader was kort ervoor overleden en het gezin ging door een moeilijke periode. Zelf ging hij in Amsterdam Geneeskunde studeren en de overgang van het Brabantse platteland naar de grote stad viel niet mee. Maar ergens gaf het geloof enige houvast: ‘Van de boeiende preken van pater Van Kilsdonk leerde ik mijn eigen geloof vormgeven, los van de kerk als instituut,’ blikt Wim terug. En Bisschop Beckers was een verademing, een bevrijding.
Het was in zijn huisartsentijd dat de vredesbeweging weer zijn interesse kreeg. ‘In Amsterdam had ik kennisgemaakt met de protestbeweging tegen de oorlog in Vietnam. Toen ik enigszins gesetteld was als huisarts in Amersfoort, vlamde mijn activisme weer op. We starttenin de jaren ’70 een buurtactie tegen de Vietnamoorlog. Een bont gezelschap van enkele brave huisvrouwen tot een jonge communist. Het voelde voor mij en mijn vrouw heel vanzelfsprekend om daaraan mee te doen. Gelijken onder elkaar.’
We leven met de bom
In de jaren ’80 kreeg Wim’s activisme een extra impuls. ‘Nederland plaatste in die tijd kruisraketten met nucleaire lading. 35 jaar na Hiroshima brak het bewustzijn door: we leven met de bom.Ik realiseerde me tegelijkertijd dat wij als artsen, verpleegkundigen, helemaal niets te bieden hadden áls die bom ooit zou vallen. Dat maakte me strijdbaar om mensen hiervoor te waarschuwen.’
Wim sloot zich aan bij de NVMP (Nederlandse Vereniging voor Medische Polemologie), een beweging van bezorgde artsen. ‘Veel collega’s keurden het af; artsen hoorden zich niet met politiek bezig te houden’,vertelt Wim. ‘Maar we voelden ons gesteund door een actieve groep mensen waarmee ik nog steeds bevriend ben. We richtten de Werkgroep Gezondheidszorg & Kernwapens (WGK) op, organiseerden bijeenkomsten, en samen met verpleegkundige Joke Dooper stelden we een “kernwapen-spreekuur” in. Daar konden mensen terecht die in de knoop zaten met de nucleaire dreiging. Dat spreekuur rond de tafel was ook voor onszelf van grote betekenis, we deden wat we konden.
Kernwapenspreekuur
Nu, 40 jaar later is de nucleaire dreiging en de noodzaak om tot dialoog te komen actueler dan ooit. ‘We zijn niets opgeschoten, slechter af zelfs! Wordt het weer tijd voor een kernwapenspreekuur?’
Het bracht hem ertoe om PAX weer te gaan steunen.En de stap van donateur naar Club van 100? ‘Ik ben een echte Len-fan,’ bekent Wim lachend. ‘Dus toen een originele zeefdruk van Len in het vooruitzicht werd gesteld voor nieuwe Club van 100-leden, heb ik me natuurlijk aangemeld!