Wilbrord Braakman leeft en werkt al zijn hele leven in en met de natuur, verbonden met al wat leeft. Hij is pionier in de biologische bloembollenteelt. Van kinds af aan promoot Wilbrord een gezond, natuurlijk leven en biologisch, schoon gegroeid voedsel. Na de Tweede Wereldoorlog kerk hoorde hij via de Katholieke kerk over de oprichting van een organisatie voor meer vrede: Pax Christi. In die kring heeft hij met veel mensen overlegd. Wilbrord maakte de dichtbundel Onderscheidend. Poëtisch getuigt hij van zijn ervaringen, impressies en gevoelens van dankbaarheid.
Wilbrord: “Ik ben geboren in de Dorpsstraat in Bovenkarspel. We woonden aan water, waar sloten met schuiten de verbindingen boden tussen de akkers. Met veilingen en de huizen, kerken en scholen. Mijn meest vormende levenservaring had ik als kind. Zo gauw de zomerdagen aanbraken mochten mijn broertje Dirk en ik met arbeider Rikus mee naar het land. Rikus was een binnenlandse vluchteling in 1931 uit Drenthe. Vader was tuinder. Wij, Dirk en ik, zaten de hele dag op een geïsoleerd eiland bij Bovenkarspel. Een kuil graven, kikkerdril zien, plantjes mee naar huis. Je hoorde de kerkklokken bij rouw en trouw. Nooit ongeduld. Tijd was en is er.”
“We deden aan duurzaamheid terwijl die term nog niet werden gebruikt. Bagger en stalmest waren de voedingsstoffen voor de tuinbouw. Ik kom uit een tuindersfamilie en heb me de werkwijzen van mijn vader met groenten, aardappelen en een begin van diverse bloembollen eigen gemaakt. Ik heb me toegelegd op de ecologische teelt van bloembollen. Ik raak elke dag meer overtuigd dat gezonde landbouw mogelijk is. Er zijn ideale organische voedingsmiddelen, schimmels, grondverbeteraars en preventieve middelen tegen ziekten beschikbaar. Het gebruik van deze middelen zal naar ik verwacht ook binnen de nu nog gangbare landbouw meer worden gaan gebruikt. Dán zal er geen grond, water en lucht meer worden vervuild. Wij mensen kunnen dan gezonder leven.”
Wilbrords hele leven staat in het teken van eerlijke landbouw. “Ik ben medeoprichter van Solidaridad en de kwaliteitslabels Max Havelaar en Fair Trade. Ik reisde in Latijns-Amerikaanse en oostelijke landen, om daarna tot daden te komen. Belangrijke landen hiervoor waren Bolivia, Nepal en Ecuador. Nu wil ik over ‘vrede doen’ gaan schrijven. Met mijn christelijk-sociale achtergrond ben ik betrokken bij de Dominicuskerk en Ekklesia, beide in Amsterdam. Het delen van brood is symbolisch. Ik vraag mij altijd af: waar en hoe is het tarwe gegroeid waar het brood van gemaakt is?”
Naast zijn passie voor duurzaamheid schrijft Wilbrord gedichten, speelt mondharmonica en zingt. In kerken die met de tijd zijn meegegaan. Het landelijke zal hem nooit verlaten. Zo maakt hij nog steeds kruidenthee van brandnetel en tijm uit eigen tuin. Wilbrord begon bovendien in 1991een klein areaal tulpen op organische wijze te telen, met officiële controle en goedkeuring van SKAL. Hij is begonnen in Sint Maartensbrug, daarna heeft hij de meeste bloembollen in de Flevopolder geteeld. Wilbrord: “Het was in het begin zoeken naar optimale grond, want de grond moet lang verzorgd zijn geweest en dient op orde te blijven. Dat wil zeggen behandeld zonder chemische middelen, met goede compost onderhouden. Dan is ze goed geschikt voor de biologische teeltwijze.”
Wilbrord steunt PAX al tientallen jaren, ook financieel. Hij heeft een legaat voor PAX in zijn testament opgenomen. “Ik heb er vertrouwen in dat mijn bijdrage goed benut wordt voor vredesprojecten wereldwijd.”
Illa Carrion, kleindochter van Wilbrord:
“Als kind groeide ik op met een avontuurlijke opa en oma die inspirerende reizen maakten en aan lokale initiatieven wilden bijdragen ten behoeve van een betere wereld. Mijn opa is nog steeds de ambitieuze, idealistische, en hardwerkende man zoals ik hem altijd gekend heb. Mijn grootouders hebben voor mij altijd als een voorbeeld gediend om ook mijn steentje bij te dragen. Ik heb gedurende mijn studie Taalwetenschap vol enthousiasme vrijwillig taallessen gegeven aan nieuwkomers in Nederland, veelal in afwachting van hun verblijfsvergunning. In december ben ik afgestudeerd en daarna ben ik naar de grens tussen Venezuela en Colombia gereisd. Bij een kleinschalige ngo (genaamd on the Ground International) bied ik hulp aan Venezolaanse vluchtelingen die lopend over het continent op zoek zijn naar een beter leven.”