Donderdag 16 mei
Het voelt alsof het scenario voor de oorlog in Idlib al lang geleden is uitgeschreven en precies zo wordt uitgevoerd als gepland, zonder dat iemand er nog enige invloed op heeft. Mensen in idlib ervaren dat zo, maar ook daarbuiten heerst de machteloosheid. Ook ik kan moeilijk ontkomen aan dit gevoel en vraag Ahmed om hulp.
“Hoi Ahmed, kun je me horen? De verbinding is nogal slecht.”
“Ja hoor, ik hoor je duidelijk. Internet blijft een probleem, maar we hebben hier een manier gevonden om het Turkse internet te ‘gebruiken’ zeg maar, ik zal je niet lastig vallen met de details.”
“Geloof me, iedere avond praat ik met mijn vrienden over onze machteloosheid. Het is niet alleen een gevoel, maar het is onze realiteit. Al jarenlang. Dan fantaseren we erover hoe ons leven zou zijn als we, toen het nog kon, waren gevlucht en in een vrij en veilig land zouden leven.”
“Het doet pijn, iedere dag weer, om mijn dochters ineen te zien krimpen van angst als er weer een straaljager overvliegt. Ze kijken dan naar mij alsof ik superman ben en ze kan helpen. Maar ik ben geen superman, integendeel.”
“Ik begrijp heel goed dat mensen, Syriërs, Nederlanders, Europeanen zich machteloos voelen. Maar we kunnen het ons niet permitteren om op te geven. Daarbij komt: we hebben jullie nodig. Jullie zijn onze stem om te vertellen wat er gebeurt. En jullie zijn vrij om te zeggen wat je wilt. Jullie kunnen dingen zeggen die wij hier niet kunnen.”
“Simpel voorbeeld: ik moet hier altijd op m’n tellen passen, voorzichtig zijn met wat ik zeg. Maar als ik het toch wil vertellen dan vraag ik iemand buiten Syrië om het voor me op Facebook te posten zodat het toch naar buiten komt. Het is namelijk mijn plicht om de waarheid te vertellen en ik denk dat het de plicht is van ieder mens om dat te doen. Het gaat nu niet alleen om Syrië, maar om iets wat ons allemaal aangaat: vrijheid en waardigheid.”
“Als ik me naar voel dan dwing ik mezelf om in de ogen van mijn dochters te kijken zodat ik weer weet waar het om gaat: hun toekomst. En dan weet ik dat ik geen andere optie heb dan ervoor te zorgen dat zij een toekomst in vrijheid en vrede hebben. Dat kunnen we alleen samen doen, en ik weet zeker: ooit zullen we ons doel bereiken.”
