Vrijdag 6 maart
Vannacht om 12 uur is de wapenstilstand ingegaan die Erdogan en Poetin zijn overeengekomen. Een van de elementen is dat er een ‘veiligheidscorridor’ is vastgesteld ten noorden en zuiden van de snelweg M4 die langs Saraqeb loopt.
“Hi Ahmed, wat merk je van de wapenstilstand?”
“Wel, ik heb vrienden gebeld in Sarmin en Idlib-stad en die hebben me gezegd dat er vanochtend niet meer geschoten werd. Het is dus rustig. Nog wel.
Maar als je me vraagt wat ik ervan vind… eerder vertelde ik je toch dat we ergens hoopten dat ze er niet uit zouden komen? Dit bestand betekent voor ons vooral dat we niet terug zullen keren naar Saraqeb of naar Maaret al Nu’man. De vluchtelingen in de tenten kunnen niet terug. En ik blijf hier met m’n gezin in een kamertje. Te gast in een vreemd huis. Terwijl mijn eigen stad kapot is. Bezet, vernield en leeggeplunderd.
Poetin en Erdogan hadden een probleem en dat hebben ze opgelost. Goed voor ze. Maar ons hebben ze niets gevraagd. Want dat interesseert blijkbaar niemand. Sorry dat ik zo cynisch ben.
Ik heb gehoord over de oproep voor de no-fly zone. Belangrijk. De eerste prioriteit is dat het moorden moet stoppen. Kinderen moeten veilig zijn. Het bombarderen van scholen en ziekenhuizen moet stoppen. De vraag is: en daarna? Wat gaat er met ons gebeuren? Kunnen we ooit terug? En wie gaat de mensen in de tenten helpen? Waar moeten ze naartoe?
Behalve vluchteling ben ik nu ook taxichauffeur. Ik heb een auto gevonden. Gisteren ben ik bij de Eufraat geweest, even eruit. En morgen begin ik met de ritjes. Het liefst zou ik het poppentheater weer oppakken. Maar eerst moet ik wat geld verdienen. Ik stuur je alvast een foto van mezelf bij de rivier.
Tot gauw.”
