4 maart
“Hi Ahmed, hoe is het?”
“Niet goed, ik heb vannacht niet kunnen slapen. Saraqeb is weer in handen van het regime. Het Turkse leger heeft niets gedaan om ze tegen te houden. We hebben gezien hoe zwak het regime is, dus er moet iets zijn afgesproken.”
“We weten dat wat ze ook afspreken, de Russen, de Turken, de Iraniërs en weet ik veel wie nog meer, het zal nooit gaan over wat wij hier nodig hebben, het zal nooit gaan over onze belangen. Uiteindelijk zijn wij de sigaar. Dus dan denken we, laten ze het dan in godsnaam niet eens worden met elkaar.”
“We waren blij toe we hoorden dat de Turken Syrische straaljagers hebben neergehaald. Echt, ik was superblij en ik kon niet anders denken dan dat zij nu ook zelf eens voelen wat wij hier dagelijks door hun bommen doormaken.”
“Maar Saraqeb krijgen we er niet mee terug.”
“We zitten nu veilig, maar in het huis van iemand anders, we zijn er te gast, met ons achten in een klein kamertje. In vergelijking met anderen hebben we het goed getroffen, maar zo kunnen we niet eeuwig blijven wonen. We hebben hier geen thuis zoals we dat hadden in Saraqeb.”
“Ik weet niet wat te zeggen. Ik kan niet slapen als ik denk aan de afgelopen jaren, aan wat er nu gebeurt en wat ons nog te wachten staat.”
