30 januari 2020
Plotseling, maar niet onverwacht, is het toch gebeurd. Op het internet foto’s van eindeloze stromen vluchtelingen. Saraqeb was voor de revolutie een stad van meer dan 40.000 inwoners. Nu is het leeg. De bewoners hebben zich gevoegd bij de honderdduizenden die voor het oprukkende leger uit vluchten. Ahmed is een van hen.
Ahmed?
………………. (geen antwoord)
Later een spraakbericht via Whatsapp:
“Hi my friend, Ik ben nu bij een vriend in Maaret Misrin, met mijn familie. Ik hoop dat we morgen een huis kunnen vinden in Azaz of Afrin. Ik weet het niet. Of ze nu wel of niet Saraqeb willen veroveren, we kunnen er niet blijven. Ze willen de snelweg veroveren, maar dat gaat betekenen dat we aan de frontlinie zitten, en dat ze ons verschrikkelijk zullen gaan bombarderen.”
29 januari:
“Hoi, ik ben nu in Salqin in het Noorden vlakbij de Turkse grens. Ik zoek hier naar een huis waar we kunnen blijven. Het internet is zo slecht hier. Als we tot rust zijn gekomen zal ik je bellen…”
30 januari:
Ahmed?
Hoi, hier ben ik weer. We zijn in Salqin. We leven in een markthal, die is nu leeg. We zijn hier met de kinderen en onze ouders. Ik ga proberen een huis te vinden. Maar het belangrijkste is dat de kinderen veilig zijn. Saraqeb wordt nu vernietigd. Ik hoop dat de mensen van daar veilig zijn. Dank dat jullie aan ons denken”
