Vrijdag 28 februari
In het nieuws: rebellen hebben Saraqeb heroverd op het regeringsleger en Turkije doet de grenzen open. Ik bel Ahmed.
“Hi Ahmed, en, hoe is het nu?”
“Goed, goed, en jij?”
“Prima, ik hoor net op het nieuws over Saraqeb. Wat denk jij ervan?”
“Het klopt dat het regime zich daar heeft teruggetrokken. Goed nieuws zou je denken. Iedereen heeft het erover. Maar het is niet zo dat we terug kunnen. Het is nog een ‘militair gebied’. Gesloten voor iedereen. Ze zeggen trouwens dat er drones rondvliegen en dat iedereen die er zich begeeft wordt beschoten.
Er zijn wel mensen geweest en die zeggen dat de schade enorm is. Onbeschrijfelijk. Ook heb ik gehoord dat de meeste huizen leeggeroofd zijn. En ook dat er veel vernield is. Vooral huizen van mensen waarvan ze zeker weten dat die bij de oppositie hoorden, zoals ik. Dus ook in mijn huis zijn er vernielingen. Ze weten wie ik ben, en ik had het ze trouwens nogal makkelijk gemaakt. De muren van mijn huis zijn beschilderd met de revolutievlag en wat mooie leuzen.
Ik dacht er heel even nog aan om dat weg te halen, voordat we vluchtten, maar daar was geen tijd meer voor. Een jongen van de theatergroep zou nog kijken wat hij kon doen, maar alles ging zo snel, hij kon alleen nog mijn luit meenemen.
Al onze kostuums, alles wat we in jaren hebben verzameld. Het is weg. Maar ik heb de luit, en ik kan er nog op spelen. Voor mezelf en voor m’n kinderen. Heb je de filmpjes op Facebook gezien?
Over de open grenzen: was het maar waar. In ieder geval niet hier. Hier is alles militair gebied. Potdicht. Totaal gesloten. Ik spreek je later.”