Vrijdag 17 januari
De berichten uit Idlib zijn zonder uitzondering negatief. De wapenstilstand die Rusland en Turkije waren overeengekomen werd al snel verbroken. De vluchtelingen die dachten terug te kunnen keren vanwege de wapenstilstand zijn opnieuw gevlucht. Volgens de VN zijn er opnieuw 350.000 mensen gevlucht voor het oorlogsgeweld. Hoewel de gevechten en aanvallen vooral in het zuiden van Idlib zijn geconcentreerd vertrekken ook steeds meer mensen met hun familie en dierbaarste bezittingen uit Saraqeb. Ahmed zit alleen in zijn huis om het te bewaken tegen dieven en plunderaars.
“Hi Ahmed, vertel: wat is er gebeurd?”
“Wel, ik zit weer alleen thuis. Mijn vrouw en kinderen heb ik bij familie onder gebracht. Het is ondraaglijk geworden hier. Het geluid van explosies en overvliegende helikopters en straaljagers houdt maar niet op. Soms zou ik willen dat ik een kangoeroe was.”
“?”
“…op tv zien we elke dag de branden in Australië, en hoe de mensen de koala’s en kangoeroes te hulp schieten, hoe daar de helikopters daar leven proberen te brengen en voedsel, aardappelen en wortels, droppen voor de dieren. Als ik hier naar boven kijk zie ik ook helikopters. Alleen, ze gooien hier alleen maar vatenbommen en zaaien dood en verderf. Ik vraag me dan af: waarom? Waarom is de wereld wel bezorgd om de dieren in Australië, maar niet om ons? Als wij nou ook kangoeroes waren? Zouden dan misschien de helikopters wel komen om ons te helpen?
“We kunnen het de mensen niet kwalijk nemen, ik weet dat er veel mensen met ons meeleven, maar de regeringen laten ons barsten. Dat is de harde waarheid.”
“Eventjes waren we blij vanwege de wapenstilstand tussen de Turken en de Russen. Maar omdat ze er in Libië niet uitkomen wordt Idlib blijkbaar gebombardeerd. Hoe gek moet het worden?”
“Mijn kinderen kunnen inmiddels horen of een raket of een bom vlakbij of ver weg neer gaat komen. Laatst sprong mijn dochter bij mij op schoot toen er geluid in de lucht was. Ze probeerde me gerust te stellen. Ze zei: “Papa, maak je niet druk, ze gaan niet hier inslaan, maar verderop.”
“Ik weet niet meer hoe lang het geleden was dat we naar een speeltuin zijn geweest. De kinderen waren zo blij! En nu, het enige wat ze meemaken is deze ellende.”
“Vraag me niet hoe ik erbij kom, maar ik denk dat Saraqeb voorlopig veilig gaat zijn. Ik weet dat alles de andere kant op wijst, maar ik wil het geloven. Ik kan niet anders.”
