Pessimisme en strijdlust

Een ontmoeting van onze Israelische en Palestijnse partners aan de vooravond van het bezoek van Obama aan Israel (en Palestina) toont pessimisme en strijdlust. Er is net op vrijdag 15 maart een nieuwe Israelische regering aangetreden. Buiten wapperen in heel (West) Jerusalem de Israelische en de Amerikaanse vlag gebroederlijk naast elkaar. 

Van de nieuwe Israelische regering verwachten de Israelische partners niet erg veel als het gaat om vrede. Een regering waarin de settlers veel meer zeggenschap hebben gekregen en waarin zelfs de oppositie (op de paar zetels van Meretz na)  zich niet druk maakt over vrede met de Palestijnen. Maar er zijn zoals altijd nuances. Waar sommigen benadrukken dat met deze regering en dit parlement geen land te bezeilen is: “We zitten in de positie dat we vanuit de civiele samenleving rechtstreeks het kabinet moeten bestrijden; er is zelfs geen oppositie waarmee we kunnen samenwerken”  zeggen anderen heel pragmatisch “61 vingers, dat is alles wat we nodig hebben om een einde aan de bezetting te maken”. En “de regering had veel erger kunnen zijn, in feite is de extreem rechtse vleugel zwakker geworden en in deze regering zitten 4 ministers die officieel de twee staten oplossing steunen terwijl in de vorige regering maar 1 minister (Ehud Barak) die positie innam”.  Zipi Livni, de minister die in de regering Netanyahu verantwoordelijk is voor de vredesportefeuille, wordt enerzijds gezien als een vlag op een modderschuit, anderzijds wordt haar een belangrijke rol toebedeeld om in ieder geval het klimaat voor vredesbesprekingen te creeren en als rookgordijn te dienen voor geheime achterkamertjes gesprekken. Weer anderen wijzen er op dat ze toch wel meer ‘manouvering space’ heeft dan dat. Ze heeft de volledige medewerking van het veiligheidsapparaat, ze is lid van het kern-kabinet dat zich buigt over veiligheidzaken en de voorzitter van het wetgevende commitee. Daarmee heeft ze een vetopositie ten aanzien van wetgeving die een mogelijk vredesproces onder druk zou kunnen zetten. Of deze regering het houdt hangt echter in eerste instantie af van twee geheel andere zaken; de wetgeving die ook orthodoxe jongens en meisje verplicht tot dienstplicht en het financiele budget. Daarop zal de regering zich allereerst concentreren. De eerste 120 dagen is dus niet veel beweging richting Palestina te verwachten. Ook het bezoek van Obama zal daar niets aan veranderen. Sommigen verwachten daarvan zelfs een ‘set back’. Zoals een van de partners het uitdrukt:” When Obama leaves with nothing Netanyahu will say: “Who wants peace with Palestine when even the world leader does not want it!” Ondanks de vaak pessimistische toon van de analyse gaat niemand bij de pakken neerzitten. Er zullen weer initiativen naar zowel de Israelische samenleving als naar de politiek toe worden genomen. De samenwerking met de Palestijnse partners en met IKV Pax Christi wordt daarin gezien als een belangrijke steun in de rug.