De samenwerkende hulporganisaties openen eindelijk giro 555 voor Syrië. Ondanks de lage “geefbereidheid” die er volgens diezelfde organisaties in Nederland zou zijn geweest. Ik betwijfel dat. Misschien heeft die lage geefbereidheid meer te maken met een dalend vertrouwen in de traditionele hulporganisaties, dan met de betrokkenheid met Syrië?
Voor de campagne Adoptarevolution ben ik eens gaan onderzoeken naar wat er tot nu toe in Nederland allemaal gedaan wordt. Best wel veel: Warchild; Het Rode Kruis; Unicef; Stichting Vluchteling; Kerk in Actie -alle grote hulporganistaies hebben campagnes en acties lopen voor Syrië. En dan heb ik ze lang niet allemaal genoemd.
Opvallender is het grote aantal lokale initiatieven dat er bestaat. Vaak zijn het inzamelingsacties voor vluchtelingen in en buiten Syrië. Harde cijfers heb ik niet, maar ik heb het idee dat deze initiatieven over het algemeen zeer goed lopen. Behalve geld en goederen genereren deze acties een enorme lokale betrokkenheid. Google maar eens op ‘dekens’ ‘inzamelen’ en ‘Syrie’.
Buiten beeld is ook wat er ingezameld wordt binnen Islamitische netwerken in Nederland, via moskeeën, scholen en ondernemers. Ik denk dat dit om aanzienlijke bedragen gaat. Maar nogmaals, dat is een guess.
Ook buiten beeld zijn alle politieke initiatieven om het werk van activisten in Syrië te ondersteunen, behalve de campagne Adopt a revolution, zijn er meer organisaties en individuen die tijd, kennis en geld investeren in het ondersteunen van de opstand.
En er gaat natuurlijk â maar dat valt buiten het onderwerp – veel financiële steun vanuit de Syrische gemeenschap in Nederland naar familieleden en dorps- en stadgenoten in Syrië.
Misschien een beetje flauw: maar die ongeveer 100 jongeren uit Nederland die als vrijwilliger meevechten, is dat niet een ultieme vorm van âgeefbereidheidâ en betrokkenheid?
Terug naar de traditionele hulporganisaties. Het blijkt dat Nederlanders sowieso makkelijker geven als er sprake is van humanitaire rampen, zoals aardbevingen, tsunami’s en tornado’s. Oorlogen liggen moeilijker, en ik denk oorlogen in de Arabische wereld helemaal. Toch ben ik benieuwd wat er uitkomt als je de acties voor Syrië gaat vergelijken met andere oorlogssituaties.
En wat bieden de hulporganisaties? In feite hetzelfde als veel lokale initiatieven in Nederland, maar met het verschil dat de directe relatie met Syrië, met Syriërs (om wie het immers gaat) veel duidelijker en tastbaarder is. De mensen die lokaal doneren weten wat er met hun geld en spullen gaat gebeuren. Bovendien zijn zij vaak wel in staat om ook de gebieden binnen Syrië, inclusief de zogenoemde “bevrijde gebieden’ te bereiken.
De grote hulporganisaties zijn neutraal, kiezen geen partij en proberen de politiek buiten de deur te houden. Dat moeten ze, omdat ze anders hun werk niet kunnen doen. Maar een oorlog is uit zichzelf niet een natuurramp, maar een politieke ramp. De oorlog in Syrië is het gevolg van een ten dele vastgelopen opstand voor waardigheid en vrijheid tegen de dictatuur van het Assad regime. Deze niet benoemen en adresseren doet hier geen recht aan en wordt dan al gauw een kwestie van ‘dweilen met de kraan open’. Ik denk dat veel Nederlanders dit heel goed beseffen.
Toch is het goed dat er eindelijk grootschalig gemobiliseerd wordt voor Syrië. Ik hoop ook dat het veel gaat opleveren. Ik roep de hulporganisaties op om de ingezamelde gelden vooral ook ten goede laten komen aan al bestaande initiatieven en groepen die al ervaring hebben met hulpverlening in Syrie, om de samenwerking met hen te zoeken. Het zou ze echt verder helpen! En tenslotte roep ik de hulporganisaties op morele en politieke vragen niet uit de weg gaan. Dat ze niet blijven ‘dweilen met de kraan open’. Syrie is niet een âvluchtelingenprobleemâ, Syriers zijn niet het zoveelste slachtoffer van een ‘humanitaire ramp’, ze zijn slachtoffer in een strijd tegen een medogenloze dictatuur en tirannie.
