Vrijdag 7 september 2018
In Idlib stijgt de spanning. In Teheran overleggende Turken, Iraniërs en Russen wat de volgende stappen zullen zijn. De langverwachte aanval op Idlib zou zomaar kunnen beginnen.
“Hi Ahmed, hoe is het?”
“Fijn dat je het vraagt. Over de situatie… wat moet ik zeggen… je weet hoe we ervoor staan… we zullen snel horen wat ze over ons gaan besluiten… ik moet zo gaan want we gaan de straat op om te demonstreren. Net zoals in 2011 laten wij in Saraqeb horen dat we vrij willen zijn. De Russen hebben gezegd dat de mensen in Idlib Bashar al-Assad terug willen hebben. Wij laten zien dat dat onzin is”
“Ik ga alleen. Ik neem mijn gezin en de kinderen niet mee. Het is misschien te gevaarlijk. Vanochtend zijn er bombardementen geweest in het zuiden. Ik denk om de mensen te ontmoedigen de straat op te gaan. Maar we laten ons niet tegenhouden.”
“Ahmed, wat kunnen we zeggen tegen mensen die ons vragen wat ze voor jullie kunnen doen?”
“…. eigenlijk kunnen jullie helemaal niets doen… de oorlog komt eraan en niemand wil of kan hem stoppen… maar weet je… deze vraag op zichzelf is heel erg belangrijk voor me… dat er mensen zijn die iets voor ons willen doen en met ons meeleven, dat is een fantastische gedachte. Bedankt allemaal!”
“Ahmed, ik bel je overmorgen weer, oke?”
“Natuurlijk, groeten aan iedereen!”