Donderdag 6 december
De vermeende chemische aanval op Aleppo door gewapende groepen, de berichten over troepenbewegingen van het Syrische leger en loyale milities rondom Idlib, nieuwe beschietingen op dorpen in Idlib, je zou het kunnen lezen als de opmaat voor de uitgestelde aanval. Of niet. Ik vraag het Ahmed: wat denkt hij ervan, en wat gaat hij doen mocht het zover komen?
“Hi Ahmed, nog steeds grieperig?”
“Ja. Al meer dan twee weken sukkel ik met een hardnekkige griep. Ik word er gek van.”
“Beterschap. Wat denk jij, gaan ze aanvallen?”
“Luister: we hebben nog steeds het gevoel dat iedereen over ons beslist, maar dat niemand ons informeert. Natuurlijk zien we de berichten langskomen. We proberen te doorgronden wat het allemaal betekent. We proberen als het ware de omgeving te lezen. Kleine tekenen dat er dingen staan te gebeuren, of dat alles zo blijft zoals het is. We kijken bijvoorbeeld naar de Turkse observatieposten: hoe gedragen ze zich? Zien we een verandering die duidt op iets? Hetzelfde met de gewapende groepen: treffen ze voorbereidingen? We hebben allemaal Whatsapp-groepen waarmee we elkaar op de hoogte houden. Hier heb ik nog niets verontrustends gezien.”
“Deze week zijn er beschietingen geweest met tanks en artillerie, op het dorp Jarjanaz, 25 kilometer van hier. De mensen daar hebben het dorp verlaten. En zo zijn er meer aanvallen geweest.”
“We blijven dus alert, maar tegelijkertijd hebben we er genoeg van, we willen in rust en vrede ons leven voortzetten. We blijven hardnekkig hopen dat het zo blijft.”
“Maar als het dan toch zover komt, dan gaan we weg. Alleen in uiterste noodzaak. Ik zie om me heen hoe de vluchtelingen hier moeten leven in tenten. Dat wil ik mezelf en mijn familie niet aandoen. Mijn motorfiets staat klaar, ik heb benzine, en als het moet vertrek ik met mijn vrouw en twee kinderen, naar het noorden, of waar het ook maar veilig is. De kinderen voorop, en mijn vrouw achterop. Op dezelfde manier als in de zomer, als we met z’n allen gaan picknicken buiten Saraqeb.”
