Eigenlijk wilde ik het vandaag met Ahmed hebben over hoe hij het Suikerfeest vierde. Ik zag namelijk dat zijn groep een feest voor de kinderen in Saraqeb had georganiseerd. Met muziek, poppentheater en veel confetti. Maar aan de oorlog is niet te ontkomen. Ahmed moet zijn hart luchten.
Hi Ahmed, wat is er aan de hand?
“We waren vannacht bij mijn broer, opeens dreunde en trilde de grond. Alsof er een aardbeving was. ’s Ochtends zagen we dat de deurposten en de kozijnen allemaal ontzet waren. De bommen vielen in een dorp verderop, in Zammar denk ik…”
“Het is nu zo moeilijk hier. De mensen uit het zuiden van Idlib zijn bijna allemaal weg uit hun dorpen. Ze leven in tentjes en onderkomens in de boomgaarden. Ze zoeken beschutting tegen de zon en de hitte en we kunnen niets voor ze doen.”
“Soms zijn mensen te zwak, te oud of te arm om te vluchten. Een man bleef in zijn huis met zijn familie, wachtend op de soldaten die zouden komen. Het huis werd getroffen en zijn zoon verloor een been. Stel je voor… elke dag vertellen we elkaar deze verhalen, er zijn er inmiddels honderden te vertellen.”
“Ik denk dat ik nu weet waarom mijn huis en onze straat zo vaak gebombardeerd zijn. We wonen vlakbij het al-Ihsan ziekenhuis en ik weet zeker dat ze doelbewust de omgeving bestoken. Volgens mij kunnen ze, als ze willen, het ziekenhuis meteen platgooien, maar blijkbaar willen ze dat nog niet. Ze willen nu vooral zoveel mogelijk mensen vermoorden of verwonden.”
“Gisteren beloofden we de kinderen dat we volgend jaar een echt groot feest voor ze gaan organiseren… maar als ik diep in mijn hart kijk, ben ik bang dat we deze belofte niet kunnen waarmaken. Ik ben bang dat er zo geen volgende keer meer zal zijn.”
“We hoopten dat de wereld ons zou zien en ons zou komen helpen. Maar we horen alleen maar de stilte…“
