Vrijdag 23 augustus 2019
Het Syrische leger rukt op en de gewapende groepen in Idlib zijn terrein aan het verliezen. Inmiddels hebben de Russen en het Syrische leger Khan Shaykhun heroverd. Ahmed in Saraqeb denkt dat hij nog aan de ‘veilige kant’ zit. Maar helemaal zeker is hij niet.
“Hi Ahmed.”
“Hi … ik ben blij dat ik je soms kan bellen. Het helpt me om mijn hart te luchten, om mijn gedachten op orde te krijgen. Ik heb je al gezegd dat de afgelopen weken een hel zijn geweest. Weet je, het idee dat er eigenlijk geen toekomst is, dat alle hoop is weggeslagen … als ik naar mijn dochters kijk … ik weet het niet meer. Voor hen doe ik nog steeds alsof alles goed gaat komen, ik troost ze, probeer ze te beschermen. Maar dit kost zoveel energie dat ik niets meer overhoud. Ik moet nu eigenlijk naar de markt om eten te kopen, maar eerlijk gezegd, ik heb er geen puf meer voor … ik heb gezegd dat ik ziek ben, dus vandaag moeten we maar kijken wat er aan eten in huis is en daar dan iets van maken.”
“De waarheid … die bestaat hier niet meer. We weten in ons hart dat de rebellen geen kans maken tegen de Russen en het regime. Ze staan alleen en ze staan machteloos tegen tanks en straaljagers. Iedereen denkt het, maar niemand durft het hardop te zeggen uit angst om beschuldigd te worden van verraad of defaitisme. Los daarvan, als ik nu om me heen kijk naar wat er gebeurt, dan vraag ik me af wat er nog over is van onze idealen en dromen.”
“We zien het leger oprukken maar we weten we dat de uitkomst bepaald wordt door wat de grootmachten Turkije en Rusland besluiten. Ze moeten ergens een lijn hebben getrokken tot waar het regime mag oprukken. Tot nu toe is het altijd zo gegaan, dus zo zal het nu ook wel weer gaan. Het kan niet anders”
“De grote vraag voor mij en voor eigenlijk iedereen hier is: waar loopt die lijn? Ligt mijn stad of dorp aan de veilige kant? Moet ik me klaar gaan maken om te vluchten, of kan ik nog even blijven?”
“Dat de wereld ons niet helpt, dat is nu wel duidelijk. Maar alsjeblieft, het minste wat ze nu kunnen doen is ons vertellen wat de afspraken zijn. Vertel ons tenminste waar de lijn ligt zodat de moordende onzekerheid eventjes wat minder is.”