Vrijdag 8 november
In Syrië en in het Midden-Oosten is alles weer in beweging. De Amerikanen trokken zich terug uit Syrië, Turkije begon een oorlog en in Libanon en Irak komen de mensen in opstand tegen hun corrupte en autoritaire leiders. In de drukte heb ik Ahmed bijna drie weken niet gesproken. Hoe is het eigenlijk met hem, en hoe is het met de mensen in Idlib?
“Hi Ahmed, hoe is het?”
“Best, lang niet gesproken inderdaad. En jij?”
“Ook best, ik dacht ik moet je weer eens bellen, misschien dacht je dat ik je vergeten was.”
“Nee joh, anders had ik jou wel gebeld. Ik ben nu bij m’n broer, samen met onze families en moeder. We gaan zo lekker eten: “lahme b-‘agin”, ken je dat? Het is zeg maar brood, met tomaat, ui, lamsvlees en peterselie.”
“Nee, nooit van gehoord.”
“Kom op, het lijkt op een pizza, zoals ze die in Turkije hebben”
“Oh die, Lahmacun. Lekker!”
“…in plaats van lamsvlees, doen we er kip op, want dat is minder duur, maar ook goed.”
“Je wilde weten hoe het hier is toch? Op zich is alles hetzelfde. De bombardementen gaan door, elke dag weer een of een paar aanvallen. Ook vandaag zijn er weer mensen gedood.”
“Maar er is ook iets veranderd. We zien de grote demonstraties in Libanon en Irak. En ineens lijkt het alsof we onszelf terug zien. De vreugde, de hoop, de vastberadenheid. Dezelfde acties, gewone mensen die zich eindelijk uitspreken, die het uitschreeuwen. En overal diezelfde corrupte dieven aan de macht. Echt, of we nou in Irak, Libanon of hier in Syrië wonen, we willen allemaal hetzelfde: kullhun, ya’ani kullhun! (“allemaal betekent allemaal” – alle corrupte leiders moeten aftreden).”
“Ik hoop dat ze niet in dezelfde val trappen als wij in Syrië. Het ging hier fout toen de mensen de wapens gingen opnemen. Begrijpelijk misschien, maar een grote vergissing. Maar ik ben optimistisch. We leren van onze fouten en we kijken en leven mee met de mensen in Irak en Libanon, en ook hier in Idlib, in Saraqeb blijven we zeggen: Kullhun, ya’ani kullhun!”