Mijn naam is Hasan en ik ben 29 jaar. In mijn thuisland Turkije was ik niet meer veilig, dit had te maken met mijn politieke en morele overtuigingen: ik bad, vastte, las de Qur’an bij een Islamitische gemeenschap die later in conflict kwam met de politieke partij van de president.
Het interesseert mij geen van beide politieke opvattingen. Ik wil alleen religieuze teksten onderzoeken. Later, toen ik met de Bijbel in aanraking kwam, en ik besloot ook Jezus te volgen, was er hier ook geen ruimte voor. Vanaf 2016 tot 2019 werd ik achterna gezeten door de politie, en hoewel ik niet in de gevangenis zat, mocht ik het land niet verlaten. Per bus was ik gedwongen elk weekend tussen Istanbul en Ankara te reizen om mijn vingerafdrukken af te geven bij het politiebureau. Het was diezelfde bus die ik moest nemen toen ik voor de laatste keer op weg was naar de gevangenis, en in brand vloog. Ik ben dankbaar dat God mij op die manier mijn pad heeft laten zien. Ik was de eerste van mijn vrienden die het land ontvluchtte. Inmiddels zijn er veel van hen ook in Nederland. Na twee jaar in vluchtelingenkampen te hebben doorgebracht, werd ik statushouder, dit is een lang en moeizaam proces. Het liefst zou ik mijn Turkse burgerschap beëindigen, maar daarvoor zou ik terug naar Turkije moeten, en als ik dat doe word ik gevangengenomen. Voor nu focus ik me op mijn masterstudie master Religie, Conflict en Globalisatie aan de Rijksuniversiteit Groningen, en hoop ik in mijn verdere leven een helpende hand te zijn voor Turken die directe toegang willen tot de heilige geschriften. De toekomst stemt me niet optimistisch, maar ik geloof dat liefde voor de buurmensen de wereld ten goede kan veranderen.