Het langdurige conflict in Syrië heeft ervoor gezorgd dat er geen ‘veilige zone’ meer is voor feministisch werk. Na de val van het regime van Assad is de situatie onder de feitelijke autoriteiten in feite niet veranderd, aangezien vrouwen nog steeds te maken hebben met een complex systeem van bewaking, lastercampagnes, intimidatie, moorden en ontvoeringen en patriarchale onderdrukking. Wat vaak wordt aangeduid als een krimpende civiele ruimte, is in werkelijkheid een oorlog tegen het feministische bestaan.
Syrië heeft tot op heden geen officieel WPS-NAP aangenomen en feministische activisten hebben daar ook niet op gewacht, aangezien elk door de staat gesteund proces door het regime van Assad zou zijn bepaald. In plaats daarvan hebben ze hun eigen schaduw-NAP opgesteld om ervoor te zorgen dat deze een adequate weerspiegeling is van de aspiraties, ethos en strijd van de Syrische feministische beweging, die meerdere vormen van onderdrukking heeft overleefd.
