Naar schatting een kwart miljoen Syriers leven in wijken die worden belegerd door het Assad-regime. Niets komt deze wijken in of uit, behalve hier en daar wat dure smokkelwaar. Daardoor is er nauwelijks te eten. Het is een uithongeringsstrategie die tot doel heeft de bevolking tot overgave te dwingen: “Honger tot onderwerping” is de leuze die regime-agenen op de muren van deze wijken schrijven. Met name in het Yarmouk-kamp voor Palestijnse vluchtelingen in Damascus, heeft dat aan vele mensen het leven gekost, zoals gedocumenteerd door Amnesty International. Omdat het een dichtbevolkte stedelijke wijk is, is er geen ruimte om groente te verbouwen of vee te houden. De verhalen van Syriers uit deze wijken doen denken aan de verhalen van over de hongerwinter, toen mensen in het Westen van Nederland tulpenbollen aten. Hoe weten de mensen in de belegerde wijken in Syrie te overleven?
Ten eerste heeft ieder huishouden een hogedrukpan nodig, volgens de Facebookpagina “Aklat al-Hisar” (“Eten onder beleg”). Daar wordt namelijk alles gaar in, ook de taaie vijgenbladen en andere bladeren die mensen noodgedwongen koken. Pater Frans van der Lugt, die tot hij op 7 april gedood werd bij de mensen in het belegerde deel van Homs bleef, vertelde de NOS dat zij soep kookten van onkruid om te overleven: “We eten ’s ochtends wat olijven. We snijden groen tussen de stoeptegels weg en doen dat ’s middags in de soep en ’s avonds zien we wel weer wat er nog is.”
Bij gebrek aan vlees gaf een imam in Yarmouk een fatwa uit dat het toestaat om katten en honden te eten. Een video uit Homs toont de jacht op sprinkhanen:
https://www.youtube.com/watch?v=OefFAi49SHg
Op de site Aklat al-Hisar wordt uitgelegd hoe je een schildpad, die je nog wel eens in het wild kan tegenkomen, moet villen.
Een lokale leider uit een van de voorsteden van Damascus vertelde me hoe ze konijnen de wijk in hadden gesmokkeld, want die planten zich snel voort en voorzien zo iedereen van vlees. Ook hadden ze in die wijk een system opgezet om melk van enkele koeien te verdelen onder de bewoners.
Natuurlijk hebben mensen ookal is het oorlog ook wel eens zin in een toetje. Aklat al-Hisar geeft een recept van pudding van kruiden (o.a. venkel, kaneel) met maizena. Wel een nadeel is dat er nauwelijks suiker is, dus echt zoet kan het niet worden.
De verhalen over wat mensen eten doen je echt beseffen hoe Syriers in de belegerde gebieden overleven. Het is extra pijnlijk wanneer je beseft dat een paar kilometer verder alles verkrijgbaar is. Tegelijkertijd illustreren de gerechten die men ondanks deze omstandigheden weet te bereiden, de enorme veerkracht en doorzettingsvermogen van de Syriers.
