Nu, zes jaar na de Arabische Lente, floreert het terrorisme op de ruïnes van verloren hoop en de puinhopen van oorlogsgeweld. Dat maakt de zo noodzakelijke politieke hervormingen en economische vooruitgang zo mogelijk nog moeilijker te realiseren. Dat verklaart ook waarom vijf jaar na de vlucht van Ben Ali andere dictators de teugels nog steeds in handen hebben. Intussen blijven mensen in de Arabische en Noord-Afrikaanse straten verlangen naar een baan, een betaalbaar brood en een waardig bestaan.
Dat confronteert ons met een lastig dilemma. Hoe moeten Europese landen omgaan met de dictators in hun achtertuin? Dat dilemma klemt eens te meer nu Europese politici worstelen met de komst van vele vluchtelingen en het gevaar van terroristische aanslagen. Het is o zo verleidelijk om zaken te doen met regimes die beloven vluchtelingen tegen te houden, terroristen te bestrijden en stabiliteit te bewerkstelligen.
Toch is samenwerking met ‘ongemakkelijke partners’ omwille van eigen nationale veiligheid een heilloze weg. Dit beleid heeft de afgelopen zestig jaar opzichtig gefaald. De samenwerking met regimes heeft noch stabiliteit noch democratie gebracht.
Het is zeker verstandig om diplomatieke contacten te onderhouden, ook met verwerpelijke regimes. Maar moeten Europese landen politiek, financieel en economisch samenwerken met regimes die zich schuldig maken aan politieke vervolging, standrechtelijke executies en martelingen? Moeten Europese landen militair samenwerken met en wapens leveren aan regimes die zich schuldig maken aan ernstige oorlogsmisdaden? Natuurlijk niet!
Toch hebben Europese landen die conclusie vijf jaar na de Arabische Lente nog altijd niet getrokken. Dat is moreel onverdraaglijk maar ook niet in ons belang. Dictators onderdrukken de vrije mens en smoren de stem van hen die niet willen buigen. En het gebrek aan toekomstperspectief in Arabische en Noord-Afrikaanse straten dat daarvan het gevolg is drijft mensen in de richting van Europa of in de armen van radicale bewegingen.
STANDPUNT PAX
Het aantal repressieve landen groeit. Dictators presenteren zich met groeiend zelfvertrouwen als hoeders van de stabiliteit, bondgenoten in de strijd tegen terrorisme en partners bij het weren van migranten. Repressieve regimes lijken stabiel maar zijn inherent fragiel. Om hun regime in stand te houden moeten ze al hun middelen investeren in een steeds verder toenemende controle van de bevolking en een steeds verder uitdijend repressief apparaat. Hun falende bestuur wakkert extremistisch geweld aan. Hun economische wanbeleid ontneemt jonge mensen een toekomstperspectief. Dictators presenteren zich echter met groeiend zelfvertrouwen als beschermers van stabiliteit, bondgenoten in de strijd tegen terrorisme en partners bij het weren van migranten.
Het is nodig om in sommige gevallen diplomatieke contacten te onderhouden met dictaturen, maar Nederland moet zich onthouden van het actief ondersteunen van dictaturen met economische, financiële en militaire steun als deze regimes zich schuldig maken aan het schenden van de meest fundamentele mensenrechten. En in Nederland gevestigde bedrijven mogen niet verdienen aan schendingen van mensenrechten. Dit gebeurt bijvoorbeeld wanneer verzekeraars investeren in wapenbedrijven. Deze bedrijven exporteren in veel gevallen wapens naar landen waar het risico groot is dat er mensenrechten en het oorlogsrecht mee geschonden worden, zoals Saoedi-Arabië dat betrokken is bij de bloedige burgeroorlog in Jemen.
Deze partijen laten in hun verkiezingsprogramma en in de manier waarop ze de afgelopen kabinetsperiode in de kamer debatteerden over dit onderwerp zien dat hun standpunt aansluit bij de denkrichting van PAX: ChristenUnie, GroenLinks, PvdA, SP
Deze partijen zijn voor heel andere aanpak van dit probleem, staan heel anders tegenover dit onderwerp dan PAX: VVD, PVV.
Praat mee over dit onderwerp op Facebook, Twitter en LinkedIn.
