Op Facebook deelt Yahia Toutounjiey uit Aleppo zijn waarnemingen en gevoelens. Nu het bombarderen weer in alle hevigheid is begonnen schrijft hij over een ervaring deze maand:
“Ik was vermoeid, ik was niet in staat om te dealen met de details. Ik dacht dat een kop thee me zou helpen die koude nacht op 1 november.
Ik sprokkelde en brak wat hout om te gebruiken voor het vuur … enfin … ik houd ervan om zo de thee te maken… vooral op zo’n koude nacht als deze.
Plotseling gingen de geweren tekeer en het geluid van de kogels werd steeds luider. Tot ontzetting van iedereen die hoorde. Het was het geluid van wilde dieren, schreeuwend in deze nacht van verschrikking.
Er is een raket die ze de ‘Olifant’ noemen. Hij heet zo omdat het geluid ervan is als het angstaanjagende getetter van olifanten.
Toen schonk mijn zus de thee in. Het huis trilde, alsof het niet van steen en cement was, maar van karton, een schuilplaats die niet beschermt, alsof we in een glazen huis wonen (…)
Dit was de reden dat niemand z’n thee dronk. En we werden wakker op alweer een verschrikkelijke oorlogsochtend.”
