Um Marwan
“Het belangrijkste dat we willen is veiligheid. Veilig zijn, zodat we prettig kunnen leven. Dat zijn de twee dingen die we het liefste willen.”
Um Marwan (41) is moeder van vijf volwassen kinderen. Haar oudste zoon en dochter zijn allebei getrouwd en leven met hun families in Kirkuk. Ze is vijf jaar geleden gescheiden van haar man omdat die gewelddadig was en steeds maar nieuwe vrouwen trouwde en mee naar huis nam. Twee jaar geleden moest ze vluchten omdat de stad waar in ze woonde, Baiji, ingenomen werd door ISIS. Ze kwam in het Laylan kamp terecht en heeft daar geleerd om te bemiddelen als ‘mukhtara’.
“Mijn waardigheid en mijn zelfvertrouwen zijn de belangrijkste dingen die ik heb. Ik zie me zelf als zelfbewust en sterk. Ik kan tegenslagen overwinnen, alsof het golven zijn van de zee die ik moet oversteken. Er wordt geroddeld omdat ik alleen woon, zonder man. Maar door mijn zelfvertrouwen maak ik me daar niet druk over. Het belangrijkste is mijn werk.”
“Mijn leven bestond vroeger uit huishoudelijk werk, afwassen en de vloeren schrobben. Om eerlijk te zijn wist ik echt van niks. Maar toen ik in dit kamp kwam werd ik me van veel dingen bewust.”
‘Hier heb ik geleerd over macht, over succes in je werk en over hoe je met mensen praat en problemen oplost. Als iemand bijvoorbeeld boos is, weet ik nu hoe ik daarmee om moet gaan. Dan ben ik degene die kalm blijft om de communicatie op gang te houden en begrip te kweken.”
Um Marwan heeft training gehad als bemiddelaar, samen met de andere mukhtara, en ze heeft regelmatig conflicten opgelost tussen families in het kamp als het ging om huiselijk geweld, gedwongen huwelijken, ontvoeringen en verbanningen. Maar nu gaat ze, samen met duizenden andere ontheemden, haar spullen pakken. Haar stad en de omliggende dorpen zijn bevrijd van ISIS en zijn volgens de Irakese autoriteiten veilig. Maar ze weet nu al dat het einde van het gewapend geweld voor meisjes en vrouwen daar niet automatisch vrede en veiligheid betekenen. Als ze terug gaat naar haar stad zal ze zelf ook moeten vechten om de positie die ze in het kamp heeft opgebouwd heeft daar vast te houden.
“Toen ik dit werk in het vluchtelingenkamp leerde kennen, en andere vrouwen dat zag doen, wist ik dat het echt iets voor mij zou zijn. Nu ik terugga naar Baiji weet ik nog niet of die rol daar ook voor mij is weggelegd. God zij geprezen als de toekomst beter wordt. Ik kijk er naar uit om ook in mijn stad succesvol te zijn in het werk als mukhtara. Ik hoop dat ik steeds sterker word en dat ik daardoor dat werk nog beter kan doen. “
-Interview door Surood Al Naqshabandi
