“Met mij gaat het goed” vertelde ik m’n vriend uit Nederland.
Ik begrijp zijn verbazing hierover. Als Syriër zou het met mij niet goed kunnen gaan na alles wat er is gebeurd in Oost-Aleppo. Mijn stad.
Veel Syriërs hebben een soort emotionele weerbaarheid ontwikkeld. Sorry, maar we hebben er genoeg van om te huilen, te jammeren en te rouwen. Wij huilen niet meer.
Want bijna iedere Syriër heeft wel iemand verloren in deze hel.
Ik verloor mijn vader en ik kon niet meer huilen. Soldaten van het regime schoten hem neer. Een man van zestig. Ze schoten hem neer bij een controlepost.
Die dag leerde ik dat het ze niet uitmaakt of we huilen of niet. Ze gaan er niet door stoppen. Ze gaan niet stoppen om ons te vermoorden met hun geweren en bommen.
Die dag ben ik gestopt met huilen.
Ik stopte met huilen, maar ik ging door. We kunnen nu niet stoppen na al het moorden en bloedvergieten.
Ik vertel mijn vriend dat het goed met me gaat. Ik zal doorgaan