Ihsan is een jong meisje dat wil voetballen, maar haar ouders en iedereen om haar heen keuren dat af. Deze film, opgenomen in Zuid Libanon, toont de uitdagingen waar jonge meisjes en jongens in libanon voor staan. De film is gemaakt door de Tiro Association for Arts. Tiro en PAX werken al sinds 2014 samen aan het creëren van maatschappelijke en culturele bijeenkomsten in het zuiden van Libanon. Tiro’s collectief, dat bestaat uit jonge aspirant-kunstenaars en activisten, heeft verschillende verlaten bioscopen in het zuiden opgeknapt en verbouwt tot inclusieve ruimtes voor jongeren van alle achtergronden. Deze film werd samen met PAX gemaakt om kwesties met berekking tot gendergelijkheid, zoals ervaren door Tiro’s vrijwilligers en gemeenschap, aan te pakken. PAX-medewerkers Florence en Pim waren betrokken bij het project. Zij interviewden Tiro’s creative director Kassem en de acteurs Nadia en Amer, die de vader en moeder spelen, over de film, het proces van het maken en hoe het allemaal tot stand is gekomen.
Allereerst; goed gedaan. We hebben echt genoten van de film. Laten we erin duiken. Hoe kwam je op dit onderwerp?
Kassem: “We hebben veel verschillende ideeën voor de film besproken. We voetballen elke week met onze groep, maar we realiseerden ons dat alleen de jongens van de vereniging mee deden. We vroegen de meisjes wel om ook mee te doen, maar ze waren terughoudend. Niet zozeer omdat ze niet willen, maar omdat er sociale barrières voor vrouwen en meisjes zijn om mee te doen aan een potje voetbal. Dus besloten we om een film te maken over dit onderwerp. Want in heel Libanon, maar vooral in het zuiden, spelen niet veel meisjes voetbal.”
Nadia, je speelt de moeder. Hoe was het om die rol te spelen en herkende je kwesties die spelen in de film uit je eigen leven?
Nadia: “Het was een prachtige ervaring. Deze film gaat over het echte leven, over wat er gebeurt in onze samenleving en om ons heen en over de problemen waarmee jonge vrouwen worstelen. Ik ben blij dat dit niet speelt in mijn eigen familie. Maar ik zie het wel om me heen gebeuren. Onze buurman lijkt eigenlijk heel erg op mijn karakter, hij keurt voetballende meisjes echt af.”
Heeft de film een discussie met je buren teweeg gebracht?
Nadia: “Het is niet makkelijk om hierover met hen in gesprek te gaan, dat is een andere reden waarom deze film zo belangrijk is – om te proberen de stilte en het taboe rond deze kwesties te doorbreken. De meisjes in mijn buurt zijn allemaal op jonge leeftijd getrouwd en dat werd ook aangemoedigd door hun families. Helaas is dat heel normaal.”
Hoe reageerden zij en andere mensen op de vertoning van de film?
Amer: “Mensen waren positief. Ze reageerden echt op het verhaal en ze leken er ook door geraakt. Ik weet niet in hoeverre dit daadwerkelijk iets zal veranderen in hun leven, daar ligt de grote uitdaging natuurlijk.”
Kassem: “Het goede aan deze film is niet alleen de film zelf, maar vooral de open discussie naderhand. Daarin spreken we over religieuze kwesties en gendergelijkheid, maar ook over meer algemene politieke en sociale kwesties. Zo vroegen sommige meisjes zich af of dit team echt bestond en of ze konden meedoen. Andere meisjes zeiden dat ze nooit meisjes voetbal zien spelen en dat dat ze tegenhoudt. En anderen vonden weer dat meisjes wel mogen voetballen, maar alleen als ze een lange broek dragen.”
En heeft de film meisjes en jongens geinspireerd?
Kassem: “De film is heel positief en brengt hoop. Het schept hoop voor jonge meisjes en laat ook zien hoe essentieel steun is, met name van mannen en jongens, om discriminerende gendernormen te veranderen. We hebben de film opgenomen in Tar Dibba, waar er wel wat veranderd is rond gendernormen. Het eerste vrouwen voetbalteam in het zuiden is in Tar Dibba ontstaan. Sommige meisjes van dat team woonden de vertoning in onze bioscoop bij en zij zeiden dat ze zich herkenden in de film.”
Amer: “Deze film gaat over de problemen waar we allemaal mee te maken hebben. We moeten deze vormen van kunst en cultuur gebruiken om sociale kwesties aan te pakken en inspiratie te bieden voor verandering. Ik denk dat de kracht van de film is, dat het niet alleen een herkenbaar verhaal is over de problemen waar veel jonge meisjes tegenaan lopen. Maar dat er ook oplossingen worden geboden.”
Jana (Nadia’s dochter, die tijdens het interview naast haar zit): “Ik had zoveel zin om de film te zien. Ik heb echt het gevoel dat het veel mensen van mijn leeftijd zal inspireren. Mensen moeten hier naar kijken omdat het iets kan veranderen in hun hart en geest. Misschien kunnen ze daarna een beetje meer ruimte geven aan hun kinderen om de dingen die ze graag doen te verkennen. Alle mensen zouden uiteindelijk de film moeten zien, niet alleen in Libanon of in Tyre, maar over de hele wereld.”
Heel erg bedankt voor dit gesprek! Nog wat laatste gedachten van jullie kant?
Amer: “Om ons leven te verbeteren, om onze samenleving te verbeteren, is er maar één manier: vechten voor gelijkheid.”
Nadia: “Ja, dat is belangrijk en ik geloof dat de film dit laat zien; dat mannen en vrouwen gelijk zijn en beiden besluitvormers moeten zijn. Daar ligt de verandering.”
Kassem: “En we moeten ons in dit opzicht altijd richten op jongeren, zij kunnen nog van gedachten veranderen. Het is moeilijk om je mentaliteit te veranderen na een bepaalde leeftijd. Daarom zullen we de film de komende tijd veel meer op scholen laten zien.”
Geweldig! Ik kijk ernaar uit om hier verder aan te werken. Zorg goed voor iedereen.
U kunt de trailer van de film hier online bekijken. De film kan ook voor virtueel gescreend worden uw organisatie met een aantal van de makers en acteurs daarbij aanwezig. Neem contact op met gerritsen@paxforpeace.nl in geval van vragen.
