Categorieën
Blog

Er moet een echte oplossing komen.

Er is sprake van een bemiddelingsvoorstel vanuit Egypte voor het opgelaaide conflict tussen Israel en Gaza. De eerste berichten in...

Er is sprake van een bemiddelingsvoorstel vanuit Egypte voor het opgelaaide conflict tussen Israel en Gaza. De eerste berichten in de media zijn dat Israel de bemiddelingspoging accepteert maar Hamas het afwijst tenzij aan al haar eisen wordt voldaan. Vanuit Israel werd gemeld dat er morgen (16 juli) gepraat gaat worden. Wat het voorstel inhoud weten we tot nu toe niet. Wat we wel weten is dat een nieuwe wapenstilstand geen blijvende oplossing brengt. Net zo min als raketbeschietingen op Israel voor een blijvende oplossingen kunnen zorgen. En net zo min als Israelische aanvallen op Hamas en vergelding voor raketbeschietingen vanuit Gaza voor een oplossing kunnen zorgen. Hoe kunnen we wel komen tot een echte oplossing die vrede en recht voor beide partijen brengt?Een Israelische vriend schreef toen het conflict tussen Gaza en Israel gewelddadig oplaaide:

“The situation is as you describe it and worse. However, one positive result, if you can call it that, is that the conflict was forced back into the Israeli public’s awareness. 

For years now Israelis have repressed the implications of the on going occupation and focused on other issues. No more. The internal debate will return and  the first objective will be to replace Bibi’s coalition ASAP”. 

Een andere vriend schreef:

I hope that the public debate will return. At the moment i am terrified by the racist atmosphere against the Arabs inside israel.

I think it the worst ever….

Some people say it has to be really bad before it gets better. I believe that the sane majority in Israel will start a debate about the internal racism before a debate about the external conflict. 

Er is dus ten eerste veel positieve steun nodig voor  Israelische vredes activisten. Zij hebben geprotesteerd terwijl het geweld tussen Israel en Gaza gaande was. In Jeruzalem vonden kleine demonstraties van Israeliers en Palestijnen tegen het geweld plaats. Het is de Israelische vredesactivisten al gelukt om in de Knesset een groep te vormen die het Arabisch Vredes Initiatief in principe als een waardevol voorstel zien. Het Arabisch Vredes Voorstel, daterend van 2002, belooft Israel vrede en normale verhoudingen als het met de Palestijnen vrede sluit op basis van een aantal principes en VN uitspraken. Het is aan de beide conflicterende partijen om de grenzen tussen Israel en de Palestijnse staat en een rechtvaardige oplossing voor het vluchtelingen probleem overeen te komen. Dat ook de grenzen voor de Arabische staten nu een geaccepteerd onderwerp van onderhandeling zijn, is te danken aan het Kerry initiatief. Hij liet de Arabische Liga weten veel waarde te hechten aan het Arabisch Vredes Initaitief maar nodigde vertegenwoordigers van de Arabische landen uit naar Washington te komen omdat de positie in het Arabische voorstel ten aanzien van de grenzen niet strookt met de benadering die het Westen, maar ook Israel en de PLO, hanteren. Deze benadering gaat er vanuit dat de wapenstilstandslijn van 1949 (de groene lijn)  in principe de grens moet vormen maar dat uitruil van land over en weer om tot een andere grens te komen mogelijk zou moeten zijn. 

Ten tweede zouden we er als internationale vredesactivisten zelf voor moeten zorgen dat  het Arabische Vredes Initaitief meer bekendheid krijgt. Ondanks de negatieve opvattingen die onder het Arabische publiek leven over Israel en de Joodse bewoners van die staat, zijn er activisten in de Arabische wereld die dit voorstel promoten en  is er contact, respect en samenwerking tussen Joods-Israelische partners van PAX en Arabische partners. En echte vrede kan de verhoudingen alleen maar verbeteren. Ter gelegenheid van de door Haaretz en vele Israelische vredesactivisten georganiseerde  Israelische vredesconferentie verscheen ook een artikel van Prince Turki Al Faisal waarin hij probeert te schetsen hoe een vreedzaam bestaan in het Midden Oosten er uit zou kunnen zien. Natuurlijk is het ergerlijk dat hij de internationale gemeenschap verantwoordelijkheid noemt voor het niet implementeren van het verdelingsplan van 1947 zonder de bijzonder grote bijdrage van de Arabische landen  aan die mislukking zelfs maar te noemen. Maar toch, er klinkt een echt verlangen naar een vreedzame oplossing uit dit artikel. Europese landen spreken  in hun contacten met de Arabische politici vaak in waarderende zin over het Arabische Vredes Initiatief. Waarom niet een echt initiatief vanuit Europa of vanuit een aantal leidende Europese landen om een (formele of informele)  vredesconferentie te organiseren waarin ook de regio vertegenwoordigd is? Ten derde zullen we de druk op Israel maar ook op de Palestijnse Autoriteit niet moeten laten verslappen. Niet door Israel te boycotten. Je moet je niet willen begeven onder de krachten die Israel als staat geen bestaansrecht gunnen of die uit anti-semitisme het Joodse volk haten.  Wel  moeten we doorgaan  met onze boodschap dat achter de groene lijn bezet gebied ligt en moeten we aan die boodschap handen en voeten te geven; geen producten uit nederzettingen kopen; er op aandringen dat die producten niet meer geimporteerd worden. Geen investeringen in settlements bedrijven of in bedrijven die investeren in de settlements. Europese regeringen zouden zoiets niet alleen moeten ontraden aan het bedrijfsleven maar zouden op basis van het internationale recht deze handel moeten verbieden.

De druk op de Palestijnen moet zich richten op het in stand houden van de eenheids regering hoe moeilijk ook na de poging van Israel om deze op te blazen. Zonder eenheid aan Palestijnse kant, ook waar het betreft de verzetsstrategieen, is vrede niet mogelijk. Gewapend verzet mag misschien  de trots strelen van de mannen met de wapens maar leidt  tegelijkertijd tot diep  verdriet van mannen en  vrouwen, vaders en moeders, broertjes en zusjes. Zij betreuren hun geliefden die door Israelische wapens zijn gedood en daarvoor draagt Israel een grote verantwoordelijkheid. Het recht op zelfverdediging kan verschillende vormen aannemen en houdt niet de plicht in om een zo dichtbevolkte landstreek als Gaza is, aan te vallen. Ook de waarschuwingen aan de bevolking in Gaza  hebben in de praktijk niet voorkomen dat tot nu toe bijna 200  mensen zijn gedood en een veelvoud daarvan gewond is geraakt. Het zal daarom een zwak argument vormen als Israel zich ooit voor oorlogsmisdaden moet verantwoorden.  Maar Hamas is niet beter dan de Israelische regering als het om aanvallen op burgerdoelen en daarmee oorlogsmisdaden gaat. Dat er tot nu toe nog geen burgerslachtoffers aan Israelische kant zijn gevallen is niet aan Hamas te danken. Daarnaast heeft Hamas deze reactie van dit  Israelisch kabinet kunnen voorzien en draagt het daarmee ook een eigen verantwoordelijkheid voor de slachtoffers in Gaza. De Palestijnse eenheidsregering die voldoet aan de eisen van het Quartet ; erkenning van Israel, afzweren van geweld en acceptatie van eerdere internationale afspraken zal er daarom zorg voor moeten dragen dat deze principes in geheel Palestina gerespecteerd worden.

 

Bekijk ook