Het lijkt alweer een tijd geleden, maar op 21 december werd in Utrecht het Syrisch kerstfeest gevierd, georganiseerd door het Syrisch Comité in Nederland. Een hartverwarmende happening in deze donkere tijden. behalve Syriërs waren er veel mensen en groepen die zich betrokken voelen met Syrië. Dit was mijn bijdrage, namens IKV Pax Christi:
“Ik wil u allemaal hartelijk danken dat ik hier, op deze Syrisch-Nederlandse kerstviering iets mag zeggen.
Het is ongelooflijk belangrijk om in deze tijden bij elkaar te komen en om elkaar te blijven steunen.
Mijn naam is Evert-Jan Grit. Ik werk voor IKV Pax Christi en run Adopt A Revolution, een crowdfunding campagne om Syrische burgeractivisten te steunen.
Bijvoorbeeld een jongerengroep in Menbej, een radiostation in Saraqeb, een actiecentrum in Damascus en een school in Aleppo.
Toen ik de uitnodiging kreeg om iets te zeggen op deze kerstviering heb ik meteen ‘ja’ gezegd. De afgelopen jaren ben ik me door mijn werk nog meer verbonden gaan voelen met Syrië, en met Syriërs in Nederland die ik de afgelopen drie jaar heb leren kennen.
Ik heb dus meteen ‘ja’ gezegd, toen Ali me een maand geleden vroeg om mee te doen, maar deze week besefte ik pas hoe moeilijk dat eigenlijk is. Wat valt er nu nog te zeggen? Kunnen we niet beter zwijgen? Wat valt er nog te zeggen in het licht van de enorme gebeurtenissen in Syrië. Wat kunnen we nog doen? De vernietiging, het lijden en de wanhoop?
Mijn collega in Amman noemde “veroordeeld tot hoop” – mahkumun bi’l amal – als een thema. Iets dat Syriërs nu vaak tegen ons zeggen. “We zijn veroordeeld tot hoop”. Ik denk dat wij dat ook zijn. We zijn hier veroordeeld tot elkaar, en we moeten blijven hopen. Iets anders zit er niet op.
En er is hoop. Er zijn nog steeds mensen in Syrië die blijven strijden voor waardigheid en vrijheid. Mensen die tegen de klippen op door blijven gaan. Ze hopen niet alleen, maar ze doen!
De foto die jullie hier zien heb ik net binnengekregen uit Aleppo. Het is een foto van de Mustafa Qarman school. Het is een school die opgezet is, en wordt gerund door jonge burgeractivisten, mensen zoals u en ik. Onder extreme omstandigheden geven zij onderwijs aan honderden jonge kinderen. In tenten, en in de kelders vaneen flatgebouw. Ze willen niet dat een jonge generatie vernietigd wordt door de oorlog, door de wanhoop.
Vorige week hebben wij de school gesteund met een grote gift. Het is geld dat lokale groepen in Nederland hebben ingezameld tijdens de vredesweek. Als tegenprestatie heb ik gevraagd om deze foto. Als tastbaar bewijs dat er nog hoop is. Zodat de mensen in Nederland weten dat het zin heeft, om te blijven hopen, en te steunen.
Ik heb enorme bewondering voor de mensen die deze school runnen. Bewondering en respect. Ik heb bewondering voor hun moed en vastberadenheid, voor hun daadkracht, voor hun creativiteit. Ik kan me bijna geen voorstelling maken van de omstandigheden in Aleppo, een stad die ik vaak bezocht heb, en nu niet meer zou herkennen. Ik vraag me vaak af wat ik in hun plaats zou doen. Wat zou ik doen als ik in hun schoenen zou staan? Zou ik ook zo dapper zijn? Zou ik blijven hopen en doen? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat wij deze mensen niet mogen laten barsten.
Deze mensen belichamen de hoop, en het is onze plicht om met hen de hoop levend te houden, zodat het ooit beter zal worden.
Ik dank u”