EAPPI Blogs: Bedoeïenen staan de annexatie van de Westbank in de weg

Het E1 project bevat toegangswegen en uitbouw van illegale Israëlische nederzettingen. Een futuristisch plan voor 2050 spreekt zelfs over een vliegveld, en spreekt met geen woord over bezet Palestijns gebied.  Door internationale aandacht is het project lange tijd vertraagd, maar niet gestopt. Er komen steeds meer illegale Israëlische nederzettingen bij; vele kleine stipjes op de kaart moeten uiteindelijk tot een groot gebied met illegale Israëlische nederzettingen leiden.  Het project heeft als doel om de grote illegale Israëlische nederzetting ten oosten van Jeruzalem (Ma’ale Adumim) te laten aansluiten bij Jeruzalem waardoor er een ‘Groot Jerusalem’ ontstaat. Het is een annexatie die tegen alle internationale afspraken indruist en de Westelijke Jordaanoever in twee delen zal splitsen.

Er was in bovengenoemd artikel in de Nederlandse media sprake van een ‘braakliggend gebied’. Maar daar is geen sprake van. In de valleien liggen 18 bedoeïendorpen verspreid, met in totaal rond de 3700 Palestijnse inwoners. Deze bedoeïenen zijn in 1948 verdreven vanuit de zuidelijke Negev-woestijn. De meeste van hen behoren tot de stam van de Jahalin. Hun ouders werden verdreven uit hun traditionele leven, met uitgebreide weidegebieden en oude tradities, naar het toenmalig Jordanië. En dat land is sinds 1967 bezet door Israël. Door het E1 project dreigt er nu opnieuw verdrijving.

Natuurlijk willen zij op hun eigen manier leven. Wij (drie vrouwelijke EA’s (Ecumenical Accompaniers, waarnemers via het EAPPI programma) bezoeken verschillende gemeenschappen van de Jahalin. We zien eenvoudige containers, tenten en bouwsels. Khan Al-Ahmar ziet er armoedig uit, andere plaatsen zien er beter uit. Maar de schijn bedriegt. In het ene dorp staan veel tenten omdat die er in 1967 ook waren. Bouwvergunningen worden niet afgegeven. Tenten verbeteren mag, maar vaste gebouwen, zonder vergunning gebouwd, ontvangen regelmatig een sloopbevel (de zogenaamde demolition order). Zij kunnen op elk moment – regelmatig midden in de nacht – omvergehaald worden. Daarom blijft in deze dorpen alles zeer provisorisch. Mensen zijn vindingrijk; het schoolgebouw heeft een fundament van autobanden, om zo de bouwvoorschriften te omzeilen. Andere dorpen hebben stevigere huizen, simpel omdat die er in 1967 ook al waren.

Wij zijn in Khan Al-Ahmar op bezoek. Twee Palestijnse vrouwen nodigen ons uit in hun tent, annex container. Het is er ruim, schoon en leeg. Een grote poster van de Al Aqsa moskee hangt aan een muur. De twee vrouwen zijn zussen. Daar komen we met een paar woorden en de vertaalapp van de telefoon achter: Maha en Tahrir. Tahrir heeft 5 kinderen; we leren vier van hen kennen. De oudste dochter zet thee voor ons. Maha heeft een prachtig geborduurde jurk aan. De Palestijnse textielkunst is wereldberoemd. Zo is ons woord  ‘gaas’ afkomstig van eeuwenoude geavanceerde weeftechnieken uit Gaza. Maha laat ons meer van haar borduurwerk zien. Buiten wapperen de uitgeklopte kleden in wind en zon – misschien al generaties geleden geverfd en gewoven. We zien iets van de trots en de tradities van deze gastvrije mensen.

De Bedoeïenen leven zo veel buiten als mogelijk, en met zo veel bescherming als nodig. Het is onmogelijk voor hen om in een buitenwijk met flatgebouwen te leven. Dat is namelijk wat er dreigt: dat de Palestijnse bevolking die het project van Groot Jerusalem (E1) in de weg staat, uiteindelijk in enkele grotere steden bij elkaar worden gezet. Wat hier gebeurt met de Bedoeïenen is vergelijkbaar met wat voor veel inheemse volken dreigt wanneer in de grote steden grootse plannen gemaakt worden. Het verschil is wel dat de Palestijnse bevolking niets mag, en de Israëlische kolonisten alles. En dat déze stadse plannen ingaan tegen het internationale recht.  Blijvend internationaal protest is daarom nodig.