Categorieën
Blog

“De nacht dat we vluchtten staat op mijn netvlies gebrand”

Weg moeten vluchten voor ISIS, dat overkwam Lina en haar collega’s van het Silav centrum in Hassakeh. In juni raakte...

Syrie 2012 Impressie vluchtelingen en kinderen c Andreas Stahl RWeg moeten vluchten voor ISIS, dat overkwam Lina en haar collega’s van het Silav centrum in Hassakeh. In juni raakte de stad betrokken in de strijd. ISIS was Lina’s huis tot op 300 meter genaderd. Pas na 25 dagen kon zij met haar familie terugkeren. De omvang van de schade is enorm en veel mensen zijn weggebleven.

Lina: “De nacht dat we moesten vluchten staat op mijn netvlies gebrand. Het was een beangstigende en verdrietige tocht. Tot ieders verrassing begonnen precies om twaalf uur ’s nachts de gevechten tussen ISIS en de soldaten van president Assad. Dat begon in het zuiden van de stad. Toen het licht werd, zag ik hoe de mensen – mannen, vrouwen en kinderen, oud en jong, te voet aankwamen uit de meest zuidelijke wijken. Ze hoopten op een beetje veiligheid. Maar ISIS won terrein en ook wij moesten vluchten naar het noorden en uiteindelijk zelfs de stad verlaten.

We namen alleen de belangrijkste papieren mee. We gingen mee in de stroom vluchtelingen naar de noordelijke wijken. Onderweg zagen we nare taferelen: angstige kinderen die blootsvoets liepen, vrouwen die huilden en schreeuwden, mannen die machteloos meeliepen. Duizenden mensen die waren bevangen door een panische angst. Ze wachtten op vervoer, maar hadden geen geld voor een taxi. Ze wilden naar veilige plaatsen zoals Qamishly, Amoeda en Darbasiyah. Steden dichtbij de grens met Turkije. Sommige mensen moesten dagen wachten voor ze weg konden, ze sliepen in parken en in schoolgebouwen, hadden honger en dorst.

Het Silav centrum probeert mensen te helpen zoals we dat altijd deden. Door bijvoorbeeld te zorgen voor transport. En we probeerden de mensen te helpen om een beetje te kalmeren.

Nu ik dit aan jullie vertel, komen de tranen in mijn ogen. Ik voel weer het verdriet van dat moment. Mijn verdriet, het verdriet van de kinderen, de ouderen en het verdriet van iedereen.

Zelf ging ik naar het huis van mijn opa in een dorp dichtbij Amoeda. Dat ligt 70 km verder op. Daar bleven we met ons gezin en vrienden. Ik wilde al na tien dagen terug. Ik kwam niet verder dan het het noorden van de stad.. De militairen hielden me tegen. De stad was een spookstad geworden. Er waren alleen maar soldaten en wapens en strijders en wapens.

Uiteindelijk bleven we 25 dagen van huis. Toen we terugkeerden waren ons huis en het Silav Centrum gelukkig redelijk onbeschadigd, zeker in vergelijking met andere huizen. Er waren alleen maar wat ramen kapot. Andere huizen waren behoorlijk beschadigd of zelfs platgebrand. Uit veel huizen was van alles gestolen.

De situatie is nu rustig,  maar veel mensen zijn weggebleven en wonen nu in Amoeda en Qamishly.

De toekomst blijft ongewis. Met Silav staan we klaar voor de mensen die teruggekeerd zijn We geven EHBO trainingen, ons team verleent ook wat noodhulp en psychosociale hulp aan iedereen die dat nodig heeft, ongeacht afkomst of religie.”

Wil je Lina van Silav, of andere vergelijkbare groepen helpen en steunen? Doe dan een bijdrage via www.adoptarevolution.nl

Bekijk ook