Voor 25 december moet Amona, een van de Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, volgens het Israëlische Hooggerechtshof ontruimt worden. Maar ondertussen is er een wet in voorbereiding die het mogelijk maakt om privé grondbezit van Palestijnen te onteigenen ten gunste van uitbreiding van nederzettingen op de bezette Westoever. Wat betekent die nieuwe wet voor de rechtstaat?
Israël is ooit gesticht als veilige haven voor bedreigde Joden na de Holocaust. Die toevluchtshaven is misschien meer dan ooit nodig nu het antisemitisme met grote snelheid zijn walgelijke kop weer opsteekt.
Zeer binnenkort zal de laatste persoon die de Holocaust overleefde niet meer onder ons zijn. Voor de jongere generaties is de Holocaust niet meer een levende herinnering, maar een verhaal, een hoofdstuk in een geschiedenisboek. Is het toeval dat we een opleving zien van antisemitisme nu er een irrationale angst voor vreemdelingen en vluchtelingen is? Kan de door de Brexit uit het lood geslagen Europa het hoofd bieden aan antisemitische terreur in Europa? En wat kunnen de Joden verwachten van het door Donald Trump verwarde Verenigde Staten? Kan de staat Israël – als het moet – die cruciale veilige haven bieden in geval van een golf van geweld gericht op Joden?
Naar mijn stellige mening kan Israël die rol nooit vervullen tenzij Israël er in slaagt om een serieus verzoeningsproces met de Palestijnen in te gaan. Zelfs de militaire en technologische overmacht van Israël is niet genoeg om de veilige toevlucht te garanderen. Israël zal voor zijn voortbestaan eeuwig op het zwaard moeten vertrouwen. En de Palestijnen zouden wel gek zijn om in een verzoeningsproces te stappen vanuit een totaal verslagen positie. Iedere levensvatbare verzoening hangt af van het psychologische gevoel van eigenwaarde en dat hangt samen met een twee staten oplossing. Op dit moment, nu bijna vijftig jaar bezetting, slaat Israël compleet een andere richting in. De richting van het nationalisme van de kolonisten gemengd met uitsluiting van andere etnische groepen. Dat doet denken aan het Zuid-Afrikaanse sociale systeem tijdens de Apartheid. Dat is een echte bedreiging voor het Joodse volk wereldwijd.
De vraag is nu: hoe lang tolereert de westerse wereld het Israëlische streven om de Palestijnen van hun eigen land uit te sluiten, hun land te annexeren, hen te dwingen om in van elkaar gescheiden enclaves te leven en hen hun individuele en nationale rechten te onthouden? Wanneer zal het westen, met name de Verenigde Staten en de Europese Unie, voorwaarden stellen aan de bescherming die ze de staat Israël bieden door Palestina de levensruimte te gunnen die het nodig heeft om een serieuze partner te worden in het vredesproces in het Midden-Oosten?
Laten we hopen dat de huidige wetgeving die door de Knesset zal worden aangenomen, een keerpunt wordt. Dat het een waarschuwing aan de wereld is om eindelijk wakker te worden.
Oud- Ambassadeur Ilan Baruch was een senior diplomaat in de Israëlische buitenlandse dienst en Israëlisch ambassadeur in Zuid-Afrika. Hij schreef deze bijdrage op verzoek van vredesorganisatie PAX die hem regelmatig uitnodigt naar Nederland. Op dit moment is hij de voorzitter van de Policy Working Group, een advocacy groep.
