Julia is als Nederlandse waarnemer van het EAPPI programma (Ecumenical Accompaniment Programme in Palestine and Israel)afgereisd om gedurende drie maanden ‘beschermende aanwezigheid’ te bieden aan Palestijnse burgers en gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Ze verwerkt haar indrukken in blogs.
Huisuitzettingen en arrestaties van kinderen
De dagelijkse realiteit in Silwan, Jeruzalem
Lopend door de eeuwenoude, ommuurde stad zie je allerlei mensen door elkaar lopen: jood, moslim en christen, Israëli en Palestijn. Het lijkt alsof iedereen vredig naast elkaar leeft. Maar net buiten de stadsmuur ondervinden de Palestijnse inwoners van de wijk Silwan dagelijks de desastreuze effecten van de Israëlische bezetting.
Wanneer je niet meer weet of je morgen nog een huis hebt
Vanaf 2005 hebben bewoners van Silwan te maken met een grote groei van het aantal nederzettingen en pogingen om Palestijnen uit hun huizen te laten zetten. Kolonisten gebruiken onder andere de wet afwezig eigendomsrecht om delen van Silwan ‘terug te eisen’, om in de terminologie van de kolonisten te blijven. Deze wet geeft joodse Israëliërs het recht om eigendommen in Oost-Jeruzalem die vóór 1948 in bezit waren van joden, terug te eisen als er bewijs is van eigendom of uitzetting door de Britten of Jordaniërs toentertijd, zie bijvoorbeeld hier of hier. Palestijnen hebben geen mogelijkheden om land of onroerend goed terug te eisen.
We spreken Jadala en Zohair, twee broers die wonen in Silwan. Ze zijn sinds 2015 verwikkeld in een rechtszaak met één van de kolonistenorganisaties. Eind negentiende eeuw woonden er Jemenitische joden op de plek waar nu Jadala, Zohair en hun gezinnen leven. De Jeminitische joden vertrokken vanwege de oorlog in 1948 uit Jeruzalem. Palestijnen, veelal ook gedwongen te vertrekken vanuit hun oorspronkelijke woonplaats, kochten de grond. Zo verging het ook Jadala en Zohair. Maar de kolonistenorganisatie stelt nu dat deze huizen toebehoren aan de joodse bevolking van Israël, hoewel Jadala het koopcontract van zijn woning in zijn bezit heeft.
Een geldig koopcontract blijkt onvoldoende om je eigendom te bewijzen, want afgelopen maand verloren ze de rechtszaak. Niet alleen de gezinnen van Jadala en Zohair dreigen uit hun huis te worden gezet, maar met hen nog meer dan tachtig andere gezinnen. Ze geven niet op. ‘Ik wil mijn huis en thuisland niet verlaten. Ik zal altijd blijven vechten voor mijn rechten,’ vertelt Jadala. Standvastigheid is zijn vorm van verzet.
Jeugd onder de bezetting
De standvastigheid van Jadala en andere de bewoners van Silwan is niet zonder risico. De groei van het aantal nederzettingen in de wijk, de toenemende aanwezigheid van militairen en de aanhoudende dreiging van uitzetting veroorzaken veel stress en leiden tot confrontaties tussen bewoners en het Israëlische leger. De situatie heeft ook effect op het mentale en fysieke welzijn van kinderen uit de buurt. Het Madaa Centrum in Silwan, gerund door Jadala en Zohair, biedt kinderen een veilige plek waar ze kunnen spelen of huiswerk kunnen maken. Medewerkers en vrijwilligers geven psychologische ondersteuning aan kinderen en hun families.
In onze eerste week brengen we een extra bezoek aan Silwan vanwege de arrestatie van twee broers, Malik (12) en Adam (15). Vroeg in de ochtend overvielen zo’n twintig Israëlische soldaten hun huis. Malik vertelt ons hoe de agenten hem op zijn hoofd en rug sloegen terwijl hij werd ondervraagd zonder de aanwezigheid van een ouder of advocaat. Toen hij naar de wc moest, kreeg hij te horen dat hij zijn behoefte maar in een hoekje moest doen. Malik kreeg vijf dagen huisarrest opgelegd. Hij kwam dezelfde dag nog thuis.
Adam zat meer dan een week in hechtenis voordat zijn zaak voorkwam bij de rechter. Hij werd opgepakt omdat hij twintig maanden geleden een steen zou hebben gegooid naar de politie. De rechter oordeelde dat Adam zijn straf thuis kon uitzitten als er een borg zou worden betaald van 10.000 sjekel (2800 euro). Zijn familie weigerde omdat ze daar geen geld voor hadden. De borg werd verlaagd en nu zit Adam alsnog thuis zijn huisarrest uit. Palestijnse kinderen zijn niet beschermd tegen politiegeweld.
Een familielid van Malik en Adam vertelt ons over de arrestatie zijn zoon Ashraf (17) die nu al meer dan veertien maanden in huisarrest zit. Hij kijkt me aan en zegt: ‘ik vertel je dit zodat jij onze getuigenissen kunt verspreiden bij de vrije mensen in de wereld. Zodat zij met ons kunnen opstaan tegen deze bezetting.’ Verhalen zoals deze zijn er hier in overvloed. Onze rapportages laten slechts het topje van de ijsberg zien.